به گزارش خبرنگار اجتماعی ایسکانیوز، عجیب نیستند، فقط دنیا را آرامتر و ساکتتر از دیگران تجربه میکنند؛ چند دقیقه دستتان را روی گوشهایتان فشار دهید، دنیا بیهیاهو زیباتر نیست؟ آنها دنیا را زیباتر میبینند اما پای صحبتشان که مینشینی، انتظار دارند که دیگران هم تفاوتشان را نقص نبینند و فرصتهای برابری برای رشد و پیشرفت داشته باشند. دوم تا هشتم مهر را به نام هفته ناشنوایان میشناسند و این بهانهای شد تا صدای آنها باشیم.
مهسا معتقد است که نادیده گرفتن توانمندیهای او به عنوان فرد ناشنوا از جمله مشکلاتی است که در طول زندگی و در موقعیتهای مختلف با آن مواجه شده است. او میگوید که آدمها تا متوجه این موضوع میشدند، تصور میکردند که دیگر نمیتوان کاری به این فرد سپرد و نمیتواند عهدهدار مسئولیتی باشد اما او معتقد است که همه توانمندی که دارد در گرو حس شنیدن نیست و خداوند استعدادهای بسیاری به او داده است.
خانم خادم فعال حوزه ناشنوایان است. او اشتغال را یکی از مهمترین مشکلات ناشنوایان میداند و در این باره به ایسکانیوز گفت: بسیاری از ناشنوایان توانایی و مهارت کافی برای اشتغال در یک حرفه را دارند اما نمیتوانند کار مناسب پیدا کنند و کارفرماها حاضر به همکاری نیستند.
سیستم ضعیف آموزشی
وی افزود: بخشی از مشکل اشتغال ناشنوایان هم ناشی از سیستم ضعیف آموزشی در کشور است که نمیتواند آنطور که باید برای ناشنوایان مفید باشد. درواقع بخشی از بیکاری ناشنوایان ناشی از ضعف در مهارتآموزی است. برای مثال خواهر من در سن اشتغال است اما در زمان کودکی وی زبان اشاره در مدارس نبود و نتوانسته آموزش ببیند.
فعال حوزه ناشنوایان توضیح داد: امروز زبان اشاره در مدارس استثنایی استفاده میشود اما با حد مطلوب فاصله دارد. در برخی شهرها هم تعداد ناشنوایان کم و تعداد معلمهای متخصص حوزه ناشنوایان هم اندک است و به اجبارها کودکان اوتیسم، ناشنوا، سندروم داون و غیره در کنار یک دیگر تحصیل میکنند درحالی که باید شیوه آموزش هر کدام متفاوت باشد. همین موضوع کیفیت آموزشی را پایین میآورد.
وی ادامه داد: برای آموزش فرد ناشنوا باید معلم و دانشآموز ارتباط چشمی برقرار کرده و بتواند لبخوانی کند. در برخی شهرها هم اصلا مدرسه استثنایی وجود ندارد. از جهتی برخی معلمها هم مهارت کافی ندارند و در مواردی که کودکان ناشنوا در مدارس عادی تحصیل میکنند، معلم آموزش ندیده که چطور با این کودک برخورد کند. اگر امکان تحصیل آنلاین برای این کودکان فراهم شود، اتفاق خوبی است.
نبود فرصتهای برابر
حبیب مهدوی فعال حوزه ناشنوایان هم بر این باور است که ریشه تمام مشکلات ناشنوایان در جامعه این است که اکثریت جامعه که افراد شنوا هستند، تمام فرصتها و مبادی تصمیمگیری را در اختیار دارند و نداشتن درک درست از دنیای ناشنوایان و نیازها و توانمندیهای این قشر باعث شده تا حق و امتیاز بایسته و شایستهای برای ناشنوایان در جامعه قائل نباشند، برهمین اساس در جوامع مترقی و توسعه یافته که افراد شنوا شناخت بهتری نسبت به ناشنوایان دارند، مشکلات این قشر به مراتب کمتر است.
وی در این خصوص به ایسکانیوز گفت: در حوزه مهارتآموزی ناشنوایان شم خاصی برای یادگیری مهارت دارند و ابتدا باید اصول آن را تئوری گذراند و این مرحله اغلب توضیحی و توصیفی است که با زبان و ادبیات افراد شنوا صورت میگیرد و برای ناشنوایان که دارای فرهنگ و زبان ویژه خود هستند، گذراندن آن مشکل و گاهی با تاخیر است ولی در مرحله عملی و کارآموزی به دلیل تمرکز ذهنی و دقت بینایی (ناشی از سکوت) ناشنوایان اغلب بهتر از افراد شنوا هستند که متاسفانه صاحبان مشاغل از این نکته آگاهی ندارند و به همان دلیل مشکل ارتباطی ناشنوایان را در عرصه مهارتآموزی ضعیف میپندارند.
مهدوی توضیح داد: حتی درپایتخت امکانات آموزشی ناشنوایان بسیار دور از حد استاندارد است. نبودن دبیران مسلط و آشنا به زبان و فرهنگ ناشنوا و استفاده از محتوای آموزشی مناسبسازی نشده و شیوههای کهنه و غیرکارشناسی در این عرصه مشکلات زیادی برای ناشنوایان ایجاد کرده است.
دبیرکل شبکه ملی سازمانهای مردم نهاد ناشنوایان بیان کرد: در کنار همه اینها تشویق الزام گونه خانوادهها برای فرستادن فرزندشان به مدارس افراد شنوا (با هدف کاهش تعداد دانش آموزان در مدارس استثنایی و تعطیلی و تغییر کاربری این مراکز) آسیبهای سنگینی به سیستم آموزش ناشنوایان وارد شده است. در سایر شهرها که اوضاع بدتر است و گاهی حتی در شهرهای بزرگ امکانات آموزشی برای ورود ناشنوایان به آموزش عالی مهیا نیست.
توزیع ناعادلانه امکانات
بنا به گفته زهرا نوعپرست، مدیرکل دفتر توانبخشی آموزشی، حرفهای و توانپزشکی سازمان بهزیستی ۱۴ درصد از جمعیت یک میلیون و ۵۵۰ هزار فرد دارای معلولیت در کشور با مشکلات شنوایی مواجهاند. در واقع حدود ۲۱۷ هزار نفر از شهروندان ایرانی به درجات مختلف دچار کمشنوایی یا ناشنوایی هستند اما توزیع امکانات در همه جای کشور یکسان نیست و برخی شهرها امکانات آموزشی یکسانی ندارد. امکانات در شهرهای بزرگ متمرکز است و گاهی در برخی شهرهای کوچک اصلا مدرسه استثنایی نیست که خانوادهها بتوانند استفاده کنند.
مناسبسازی نشدن شهر برای افراد با نیازهای ویژه
مناسبسازی نشدن شهر برای افراد با نیازهای ویژه هم باعث شده تا حضور پررنگی در جامعه نداشته باشند. در مجموع آموزش ناقص و حضور کمتر در جامعه بسیاری از افراد دارای نیازهای ویژه را به انزوا کشانده و باعث شده تا اشتغال و معیشت مشکل عمده آنها باشد.
ناشنوایان نه منتظر ترحماند و نه پذیرفتهاند که سکوت، محدودیت باشد؛ آنچه آنان را به حاشیه میراند، کمبود فرصتهای برابر و نبود زیرساختهای آموزشی و شهری مناسب است. از مدرسهای که معلم متخصص ندارد تا شهری که علائم هشدارش فقط شنیدنی است، موانع کوچک و بزرگ همچنان پیشروی این قشر است. رفع این شکافها نه فقط مسئولیت نهادهای حمایتی، بلکه آزمونی برای بلوغ اجتماعی ماست؛ آزمونی که نتیجهاش تعیین میکند سکوت، همچنان دیوار باشد یا پلی برای ارتباط.
انتهای پیام /
نظر شما