به گزارش گروه فرهنگی ایسکانیوز، امروز ۱۴ اسفند برابر با ۵ مارس تقویم میلادی است. روزی که در تاریخ آبستن وقایع و اتفاقات زیادی در ایران و جهان بوده است. به مرور برخی از این وقایع میپردازیم.
بیشتر بخوانید:
رویدادها:
۵۲۱ - نامه بسیار جالب امپراتور چین به قباد ساسانی
«شیائو یان» امپراتور چین (از سال ۵۰۲ تا ۵۵۰ میلادی) در مارس ۵۲۱ پیامی برای قباد ساسانی، شاه وقت ایران نوشت که متن آن تا به امروز باقی مانده، به بیشتر زبانها ترجمه شده و یک سند تاریخی بسیار جالب است. با تطبیق تقویم ها، این نامه در ششم مارس آن سال در نانژینگ (نام آن زمان آن: ژیان کانگ) پایتخت وقت چین امضا و مهر شده بود.
سفیر ویژه شیائو فاصله نانژینک تا تیسفون از طریق خجند و سمرقند را در سه ماه طی کرده بود. شیائو که بنیادگذار دودمان «لیانگ» است و ۴۸ سال بر چین حکومت کرده در پیام خود نوشته بود: داشتن روابط نزدیک، دوستی، تفاهم و همکاری با پارسیان و استقرار نمایندگی های دائمی دو دولت در پایتخت های یکدیگر برای او یک آرزوی دیرین و تحقق آن یک موهبت است. ما چینیان شاگردان کنفوسیوس هستیم که با زرتشت شما عقاید و نظرات مشترک داشته است. ما بودائی شده ایم ولی آموزش های انسانی، اخلاقی و فرهنگی کنفوسیوس همچون خورشید چراغ راه مان است. استخدام های دولتی ما و انتصاب مقامات عینا برپایه آموزش کنفوسیوس و پس از یک امتحان دقیق صورت می گیرد و همچنین برنامه دانشگاههای ما. پیام سپس وارد امور سیاسی می شود و بسیار مفصل است.
ایران و چین در دوران حکومت اشکانیان روابط تنگاتنگ بایکدیگر داشتند که در دوران ساسانیان ادامه یافته بود که درگیری ایران با هون ها، برای مدتی راههای ارتباطی میان ایران و چین و به ویژه جاده ابریشم را در آن سوی سیحون (سیردریا) ناامن ساخته بود و مبادله سفیر دچار اخلال شده بود.
سفیر امپراتور شیائو هنگامی وارد ایران شده بود که دولت ایران ورود بلغارها به قلمرو روم را باز گذارده بود و این بلغارهای مهاجر شهر قسطنطنیه را تهدید می کردند. قراربود دولت روم به ایران پول بدهد تا در شمال قفقار از ورود بلغارها و سایر اقوام مغول تبار به قلمرو روم جلوگیری کند که ارسال این پول قطع شده بود. قباد پیش از ورود سفیر چین، خسروانوشیروان را با اینکه پسر سومش بود، به دلیل داشتن لیاقت بیشتر ولیعهد اعلام کرده بود و خسرو جلسات طولانی مذاکره و تبادل اطلاعات با سفیر چین داشت که شرح آنها در تاریخ آمده است.
۱۳۴۲ ش - محاکمه طالقانی، بازرگان و سحابی
در این روز در سال ۱۳۴۲ و ۹ ماه پس از قیام خرداد ماه، محاکمه دسته ای از مخالفان شاه از جمله آیةالله سید محمود طالقانی، مهندس مهدی بازرگان و دکتر یدالله سحابی در محکمه تجدید نظر نظامی که ریاست آن را ژنرال عباس قره باغی (آخرین رئیس ستاد مشترک ارتش در نظام سلطنتی در سال ۱۳۵۷) برعهده داشت آغاز شد. پیش از آغاز محاکمه، حکومت نظامی در تهران و اصفهان تمدید شده بود تا تظاهراتی صورت نگیرد.
۱۵۵۸ - پیدایش سیگار و گسترش جهانی توتون
«فرانسیسکو فرناندز» توتونی را که از کوبا به اروپا آورده شده بود در مارس ۱۵۵۸ [طبق برخی نوشته ها؛ پنجم مارس آن سال] به صورت سیگار به اروپاییان معرفی کرد. برگ خشک شده توتون در آغاز کار در چپق مصرف می شد و یا در گوشه دهان [طرف بیرونی دندان] قرار می گرفت و به تدریج مکیده می شد که بعدا سیگار برگ و پس از آن سیگار کاغذی تهیه شد.
توتون (تباکو) از گیاهان بومی قاره آمریکاست که کریستف کلمب (کریستوفر کلمبوس) در سفر اول خود به این قاره غربی در سال ۱۴۹۲ در کوبا متوجه آن شد و دید که بومیان دود برگهای خشک شده آن را استنشاق می کنند و پس از آن نوعی حالت انبساط به آنان دست می دهد. این گیاه نخست به اروپا و سپس به سایر نقاط منتقل شد که سازمان جهانی بهداشت اخیرا آن را قاتل شماره یک انسان و عامل بیماری های صعب العلاج از جمله سرطان، عروق و قلب اعلام کرده است. ایرانیان توسط پرتغالی ها با توتون و چگونگی مصرف آن آشنا شدند و آن را تنباکو (به جای تباکو) تلفظ کردند.
۱۳۴۵ ش - سالروز درگذشت دکتر محمد مصدق، از مردان بزرگ تاریخ
دکتر محمد مصدق استاد دانشگاه، سیاستمدار، دولتمرد و ایراندوست نامدار، دشمن سرسخت استعمار ملل و سلطه گری، رهبر جنبش ملی کردن صنعت نفت ایران و رئیس دولت در سالهای ۱۳۳۰، ۱۳۳۱ و پنج ماه اول سال ۱۳۳۲ چهاردهم اسفند ۱۳۴۵ در بیمارستان نجمیه تهران (خیابان حافظ ـ کمی پایین تر از خیابان جمهوری اسلامی) فوت شد و دولت وقت اجازه برگزاری مراسم ترحیم اورا نداد و جز یک اعلامیه چند سطری دولتی، مطبوعات از انتشار هرگونه خبر و مطلب دیگر در آن زمینه ممنوع شده بودند. هدف دولت وقت برگرفتن خاطره اندیشه و کارهای این بزرگمرد تاریخ مشرق زمین از اذهان ایرانیان بود. با وجود این، بسیاری از ایرانیان پس از آگاه شدن از فوت مصدق لباس سیاه پوشیدند و اشک ریختند، بیشتر معلمان کشور در کلاس های درس خود یک دقیقه سکوت اعلام کردند و شماری از آنان، به خاطر این عمل احضار و بازجویی و دارای پرونده (اصطلاحا سیاه) شدند. از آنجا که پانزدهم اسفند ۱۳۴۵ (روز پس از وفات مصدق) گروهی از مردم تهدید کرده بودند که درصورت مخالفت با برگزاری مراسم ترحیم عمومی، با پوشیدن لباس مشکی و یا گفتن تسلیت به یکدیگر با صدای نسبتا بلند ماتم خواهند گرفت؛ ساواک خبرچین های خودرا مامور پرونده سازی، مخصوصا در مدارس و سازمانهای دولتی کرده بود تا هرکس از دکتر مصدق یاد کند و لباس مشکی پوشیده باشد نامش را گزارش کنند و بعدا دستگیر شود.
بیماری منجر به فوت مصدق؛ عوارض ناشی از سرماخوردگی (گویا؛ ذات الریه) و نیز پیدایش یک تومور (احتمالا سرطانی) در سقف دهان بیان شده بود.
به مصدق در روزهای واپسین عمر که شدیدا بیمار بود اجازه داده شده بود به تهران و به بیمارستانی که فرزندش در آن طبابت می کرد منتقل شود. جز برای اعضای فامیل، وی در اینجا هم ممنوع الملاقات بود و روزنامه نگاران حتی اجازه نزدیک شدن به ساختمان بیمارستان را نداشتند و شبانه روز درخودروهای خود ـ مقابل ساختمان «پارک هتل» نشسته و گوش بزنگ خبراز داخل بیمارستان بودند. این روزنامه نگاران آنچه را که در طول اتومبیل نشینی مقابل کوچه بیمارستان و «پارک هتل» دیده و شنیده بودند خاطره نویسی کردند و ۱۲ سال بعد و در اسفندماه ۱۳۵۷ منتشر ساختند که در تاریخ ماندگار شده است. زیراکه دولت وقت، خود یک اطلاعیه چند سطری بسیار کوتاه دراین زمینه به روزنامه ها داده بود و از آنجا که از مرده مصدق هم می ترسید اجازه برگزاری مجلس ترحیم عمومی را هم نداد چون می ترسید که به یک بپاخیزی منجر شود. همان زمان، گروهی از دبیران درس تاریخ در یک شبنامه که به روزنامه ها هم ارسال شده بود ضمن اعتراض به این عمل دولت نوشته بودند که با این کارها «تاریخ را نمی شود پاک کرد» و روزی همه چیز آشگار و اعلام خواهد شد و «سیه روی شود هرکه در او غَش باشد».
پیروان خط مصدق که از فعالان انقلاب سال ۱۳۵۷ بودند، در جریان تظاهرات و راهپیمایی های این سال و با استفاده از فرصتی که به دست آمده بود زجرهای این رهبر ملّی براثر فشار دولت شاه و اِعمال محدودیت برای اورا برای مردم بپاخاسته شرح دادند و بر خشم آنان افزودند ـ دولتی که حتی از مرده مصدق هم می ترسید.
۵۲ روز پس از پیروزی انقلاب و در دوازدهمین سالروز فوت مصدق، ایرانیان به این مناسبت چنان مراسمی برگزار کردند که تا آن زمان ـ جز مورد استقبال فرانسویان از استخوانهای ناپلئون ـ بی سابقه بود. صدها هزار و طبق گزارش روزنامه اطلاعات بیش از یک میلیون تن ایرانی از تهران و شهرهای دیگر به احمدآباد رفتند و از ساعت ۲ تا ۵ و ۳۰ دقیقه (وقت قبلا اعلام شده) بر گور او گریستند و شعار دادند. شهرداری تهران اتوبوس های شهر و مردم اتومبیل های خودرا در اختیار گذاشته بودند تا این جمعیت به کرج منتقل شود. این جمعیت به خواست خود، مسافت کرج تا احمدآباد را که حدود ۸۰ دقیقه بود در حال شعار دادن، پیاده طی کردند. احزاب و گروهها قبلا با انتشار اعلامیه، مردم را به حضور در این مراسم دعوت کرده بودند. در آن روز که دوشنبه بود، ادارات دولتی، مدارس و ... از ساعت ده بامداد عملا تعطیل شده بود. نخست وزیر، وزیران کابینه و مقامات دولتی وقت نیز به احمدآباد رفته بودند و آیت الله طالقانی نخستین سخنران این مراسم بود. مطبوعات تا چند روز و هر روز دو ـ سه صفحه از صفحات خودرا اختصاص به شرح اندیشه ها، کارها و زجرهای مصدق داده بودند. طبق گزارش ها، چند چاپخانه تهران عکسی از مصدق را که در احمدآباد، در آفتاب و عصا در بغل زیر درخت نشسته بود و دستش را بر پیشانی گذاشته بود در صدها هزار نسخه چاپ کرده بودند که تماما و ظرف چند ساعت به فروش رفته بود و آخر وقت روز چهاردهم اسفند بازار سیاه یافته بود.
برای پی بردن به محبوبیت مصدق در میان ایرانیان و ایرانی تبارها ذکر این دو نکته کافی است:
تیراژ روزنامه همشهری با چاپ عکس مصدق در صفحه ششم شماره ۲۹ امُرداد ۱۳۷۲ دفعتا به ۱۲۰ هزار نسخه افزایش یافت و این توجه مردم به آن ادامه یافت تا روزنامه اول کشور شد. سال بعد، روزنامه ایران با چاپ عکس مصدق در صفحه اول خود، در آن روز چندبار تجدید چاپ شد و تیراژ انبوه به دست آورد.
در سالهای حکومت مصدق، ایران که پرچم مبارزه با استعمار و سلطه را به دوش گرفته بود تحت فشار و تحریم اقتصادی و تهدید نظامی انگلستان بود که یکی از سه قدرت آن زمان بشمار می رفت. با وجود این، مردم شاد، سرزنده و راضی از آن مبارزه ملی. دکتر مصدق در تمامی طول عمر سیاسی خود به دمکراسی، حقوق بشر و آزادی های مرتبط با آن عمیقا وفادار بود.
دکتر مصدق بر پایه عقیده خود که شاه باید سلطنت کند، نه حکومت در دوران زمامداری اش اختیارات حکومتی را از شاه گرفت. در زمان او انتشار نشریه، تشکیل حزب و برگزاری اجتماعات سیاسی آزاد بود. به اشاره وی، کتابهای تاریخ مدارس متوسطه دوباره نویسی شده بود تا مُبلّغ قدرتهای خارجی مسلط بر ایران و مطابق خواست و سیاست آنها نباشند. وی متون این کتابهارا استعماری می دانست. پیش از آماده شدن کتابهای دوباره نویسی شده، مصدق از دبیران تاریخ مدارس خواسته بود که آن صفحه از کتابهای موجودرا که حاوی یک عکس تبلیغاتی از ناوگان انگلستان است جداکنند و دور بریزند زیراکه هدف از قراردادن آن در کتاب، ایجاد ترس در جوان ایرانی از قدرت نظامی دولت لندن بود و .... وی پس از اینکه وزارت جنگ را به وزارت دفاع ملی تغییر نام داده و خود تصدی این وزارتخانه را برعهده گرفته بود خواسته بود که «تاریخ ایران» را بر آموزش نظامی سربازان وظیفه در پادگانها بیافزایند تا جوان ایرانی بداند که میراث او ـ ایران ـ چگونه برایش حفظ و حراست شده و در این سرزمین چه مردانی در خون خود خفته اند تا باقی مانده است و فداکاری کند.
مورخان معروف جهان دکتر مصدق را احیاء گر ناسیونالیسم ایرانی خوانده و نوشته اند که به همین دلیل، وی حاضر به سازش با بیگانگان بر سر منافع ایران نبود. به نوشته این مورخان که دکتر مصدق را از مردان بزرگ تاریخ ایران خوانده اند، وی در جهان سوم چراغی را روشن کرد که تا پایان «استعمار کهنه» روشن بود. وی به ملل تحت ستم و استثمارشونده هشدار داده بود که پس از استعمار کهن (استعمار اروپایی که از زمان یافتن راههای دریایی ـ آغاز سده پانزدهم آغاز شده بود)، استثمار و سلطه با لباسی تازه برجای آن خواهد نشست. به عبارت دیگر استعمارگران تنها لباس عوض می کنند و ....
دولت دکتر مصدق که مورد حمایت قاطبه ملت بود در کودتای ۲۸ امُرداد سال ۱۳۳۲ که نتیجه توطئه مشترک انگلستان و آمریکا و همکاری عوامل داخلی بود برانداخته شد، به زندان افتاد و پس از تحمل سه سال زندان در پادگان لشکر ۲ زرهی تهران، تا پایان عُمر در روستای احمد آباد ساوجبلاغ (نزدیک کرج) به صورت غیر قانونی تبعید و در حصر قرار داشت. هنگام فوت، از عمر مصدق ۸۷ سال و ۹ ماه و ۲۵ روز گذشته بود.
تا پایان سال ۱۳۵۶ تلاش بر این بود که از بردن نام مصدق در رسانه های کشور و سازمانهای دولتی خودداری شود. در کتابی که پهلوی دوم مولف آن اعلام شده بود و برای مدتی کوتاه در مدارس تدریس می شد مصدق تضعیف و در مواردی تحقیر شده بود که اکراه معلمان از تدریس آن و تداوم این شعار دانش آموزان «بشنو و باور مکن» سبب شد که از برنامه مدارس حذف شود.
ژنرال آیزنهاور رئیس جمهور وقت آمریکا در یادداشتهای خود ـ در ذیل روز هشتم اکتبر ۱۹۵۳ اعتراف کرده است که آن دولت (دولت آیزنهاور) در مساعی انگلستان برای برکنارکردن مصدق نقش داشت. وی نوشته است که به او تاکید شده بود که اگر مصدق در سمت خود باقی بماند چون خودرا متعهد و مکلّف به رعایت دمکراسی می داند سرانجام حزب توده و مسکو بر ایران، آسیای جنوبی [استراتژیک] و آسیای غربی [نفتدار] مسلط می شوند و .... به نوشته آیزنهاور، نقشه براندازی که مجری آمریکایی آن کرمیت روزولت [نوه تئودور روزولت رئیس جمهور دهه اول قرن بیستم آمریکا] بود در نخستین ساعت اجرا [ابلاغ نامه برکناری مصدق توسط سرهنگ نصیری] شکست خورد و شاه از کشور گریخت. باوجود این، کرمیت روزولت خودرا نباخت و از راهی دیگر [دادن دلار و کشاندن اوباش و قدرت طلبان به خیابانها] سه روز بعد پیروز شد. [هری ترومن رئیس جمهور قبلی آمریکا تحت تاثیر تلقین های دولت لندن قرار نگرفته و حاضر به همکاری با این دولت در براندازی مصدق نشده بود.].
مورخانی که این یادداشت آیزنهاوررا نقل کرده اند نوشته اند که این برداشت با عمل حزب توده در جریان کودتای ۲۸ امُرداد همخوانی ندارد و افزوده اند که این حزب با آن سازمان نظامی وسیع و نفوذ در طبقه کارگر می توانست کودتا را به آسانی شکست دهد ولی ساکت ماند و این سکوت به صورت یک معمّا در تاریخ ایران مانده است. در سال ۱۳۳۳ و کشف سازمان نظامی حزب توده، ایرانیان پس از آگاه شدن از آن همه افسر کمونیست که در برابر کودتا ساکت مانده بودند، از این حزب رویگردان شدند بگونه ای که این حزب پس از انقلاب هم جان نگرفت.
هرساله به مناسبت زادروز و سالگرد وفات دکتر مصدق در آرامگاه او در احمدآباد که از ابنیه ملی ایران بشمار آمده است مراسمی برگزار می شود.
طبق برخی گزارش ها، در اسفندماه ۱۳۸۸ (سال اعتراض به انتخابات و درگیری های مربوط) به دلایل امنیتی، با درخواست اجازه برگزاری مراسم سالروز درگذشت دکتر مصدق بمانند هرسال (با حضور انبوه مردم) در روستای احمدآباد (و به قول خود وی ـ قلعه) موافقت نشده بود.
۱۳۵۷ - تأسیس "کمیته امداد امام خمینی"(ره) به دستور آن حضرت
سابقه فعالیتهای کمیته امداد امام خمینی به سالهای قبل از پیروزی انقلاب و در حدود سال ۱۳۴۲ باز میگردد که تعدادی از انقلابیون که در زمره یاران امام بودند، مأموریت پیدا کردند به خانواده زندانیان، نیازمندان و مبارزان رسیدگی کنند. این کمکها تا زمان پیروزی انقلاب ادامه یافت و سه هفته پس از پیروزی انقلاب، این نهاد به دستور امام برای دستگیری از محرومان و مستضعفان و یاری آسیبدیدگان تشکیل یافت. کمیته امداد تاکنون خدمات قابلتوجهی در جهت اهداف خیرخواهانه و انساندوستانه انجام داده و توانسته است کمکهای فراوانی در سراسر کشور به محرومان و آسیبدیدگان بنماید. همچنین کمیته امداد در مواقع ضروری، کمکهای مردمی را به برخی کشورهای اسلامی ارسال میکند. کمیته امداد امام خمینی هم اکنون خدمات گستردهای را ارایه میدهد که پرداخت وام قرض الحسنه، تهیه جهیزیه برای نوعروسان خانوادههای تحت پوشش، کمک به بیماران هموفیلی، کلیوی و تالاسمی، خدمات درمانی و بهداشتی و اجرای بیمه درمانی خانوادههای تحت پوشش، ارایه خدمات فرهنگی و آموزشی به دانشآموزان، دانشجویان و طلاب تحت پوشش و نظارت بر فعالیتهای خودکفایی خانوادههای تحت پوشش و... از آن جمله اند.
۱۳۵۹ - حمله گارد بنی صدر و منافقان به مردم
پس از انتخاب بنی صدر به ریاست جمهوری، وی درصدد حذف نیروهای انقلابی ای بود که پس از اشغال لانه جاسوسی آمریکا، به عنوان نیروهای خط امام متشکل شده بودند. ولی تحولات جنگ، موقعیت را برای بنیصدر و تحقق اهداف سیاسی او دشوار کرد. او میخواست با خاتمه دادن جنگ مورد حمایت غرب قرارگیرد و همچنین با بهره گیری از اهرمهای مختلف، حمایت مردم را به خود جلب نماید. غلیرغم تلاشهای بنیصدر در سازماندهی ارتش و اجرای عملیات نظامی به منظور کسب پیروزی سیاسی - نظامی، این اقدامات با شکست و ناکامی همراه شد. لیکن این ناکامی وی، برنامه های دیگری را پیشروی نیروهای شناخته شده مخالف نظام قرار داد. در این روند، حادثه ۱۴ اسفند در دانشگاه تهران، نشانه سرفصل جدیدی از تلاش ضد انقلاب در داخل کشور محسوب میشد. در این روز و در ادامه دشمنیهای بنی صدر و گروهک ضدانقلاب منافقین با یاران اصیل امام خمینی(ره) و نظام جمهوری اسلامی، در مراسمی که به مناسبت سالروز درگذشت دکتر محمدمصدق در دانشگاه تهران برگزار شده بود، بنیصدر در سخنرانی خود، به شخصیتهای انقلاب و نهادهای انقلابی توهین نمود و در راستای اهداف استکبار جهانی سخن راند که با اعتراض امت حزباللَّه مواجه گردید. پس از آن گارد شخصی بنیصدر و منافقان مسلح طی یک برنامه از پیش تنظیم شده، به دستور بنیصدر، به مردم انقلابی حمله کرده و گروه بیشماری را زخمی و دستگیر نمودند. این حادثه منجر به وقوع حوادث و رخدادهایی شد که سرانجام منتهی به درگیری مسلحانه در داخل کشور و در نهایت شکست ضد انقلاب و حذف آنها از صحنه سیاسی شد.
۲۰۰۹ - افشاء نامه محرمانه اوباما به مدودیف درباره ایران
پنجم مارس ۲۰۰۹ در نیویورک تایمز فاش شد که باراک اوباما رئیس جمهور آمریکا سه هفته پیش از آن (و ماه پس از آغاز حکومتش) در نامه محرمانه ای که در مسکو به دمیتری مدودیف رئیس جمهور وقت روسیه تسلیم شد از او خواست که روسیه به ایران برای دستیابی به سلاحهای دوربرد (موشک بالیستیک قاره پیما) کمک نکند. متن نامه فاش نشده بود.
بعدا از شنیده ها چنین برآمد که «اوباما» به رئیس جمهور روسیه وعده داده بود که اگر مسکو به مساعی آمریکا کمک کند و مانع از آن شود که ایران موفق به دستیابی به سلاحهای دوربُرد و استراتژیک (موشک بالیستیک شود و یا اینکه تهران را متقاعد به قطع تولید این گروه از جنگ افزارها کند وی از استقرار پایگاه ضد موشکی در لهستان و جمهوری چک [که از برنامه های دولت واشنگتن از زمان حکومت جورج بوش بوده] دست برخواهد داشت. اوباما اشاره کرده بود که اگر ایران دارای موشک بالیستیک و سلاح هسته ای شود، دست به قدرت نمایی و مبارزطلبی خواهد زد و فراموش نکنید که ایران باقیمانده یک امپراتوری بزرگ بوده و ایرانیان از اندیشه احیاء این امپراتوری خارج نشده اند، می خواهند قدرت شوند و ....
پس از این افشاگری، دولت روسیه وصول یک نامه محرمانه از «اوباما» را تایید کرده ولی گفته بود که به این نامه پاسخ نداده است.
پوتین که در انتخابات چهارم مارس ۲۰۱۲ با نزدیک به ۶۴ درصد آراء باردیگر رئیس جمهور روسیه شده است در سفر چند سال پیش خود به تهران با رهبر ایران دیدار و باهم گفتگو کردند و اعلام شد که در قبال غرب، رهبری ایران و پوتین در بسیاری از جهات، نظرات مشابه دارند.
به نظر می رسد پوتین (متولد هفتم اکتبر ۱۹۵۲) که دو دوره و دست کم یک دوره شش ساله دیگر در صدر روسیه خواهد بود بیش از گذشته درصدد ابرقدرت کردن روسیه است.
۲۰۱۲ - اشک پیروزی پوتین
پوتین (متولد هفتم اکتبر ۱۹۵۲) که دو دوره و دست کم یک دوره شش ساله دیگر در صدر روسیه خواهد بود یکشنبه شب، چهارم مارس ۲۰۱۲ در میدان مسکو و در برابر هواداران خود در حالی که از فرط شادی اشک می ریزد پیروزی اش در انتخابات آن روز، آن هم با اکثریت نزدیک به ۶۴ درصد آراء را اعلام می دارد و می گوید: ما بُردیم، از افتادن وطن به دست دشمن جلوگیری شد، پُرشکوه باد روسیه.
۱۴ اسفند - ۵ مارس؛ در تاریخ چه گذشت؟
۱۹۵۹ - میان دولت وقت ایران و دولت آمریکا چند معاهده نظامی و اقتصادی امضاء شد.
۱۹۶۴ - طبق دستاوردهای باستانشناسان از منطقه «حسنلو» که جزئیات آن ۱۴اسفند ۱۳۴۲ در تهران اعلام شد جهانیان متوجه شدند که ایرانیان از ۷۷۰ سال پیش از میلاد با ساختن دژ نظامی و فلزکاری پیشرفته آشنا بودند. این کشفیات همچنین نظرات سابق را تایید کرد که ایرانیان در جنگها از اسب استفاده می کردند و تمدن پیشرفته ای داشتند.
نظر شما