به گزارش خبرنگار بین الملل ایسکانیوز، به نظر می‌رسد دونالد ترامپ -رئیس‌جمهور آمریکا- قصد دارد در دوره دوم ریاست‌جمهوری‌اش چهره‌ای متفاوت از خود به نمایش بگذارد؛ این بار نه با توییت‌های جنجالی، بلکه با نقاشی‌های رنگی کنار کودکان، حضور در مراسم عید پاک، همراهی با کودکان شاغلان در کاخ سفید. گویی سیاست در دولت جدید او، جای خود را به تصویرسازی نرم داده است؛ سیاستی با رنگ‌های پاستلی، لبخندهای کودکانه و قاب‌های خانوادگی.
این چرخش نمادین از یک چهره خشن و تقابلی به تصویری انسانی‌تر، نه تصادفی است و نه صرفا برای دوربین‌ها. ترامپ، که در دوره اول ریاست‌جمهوری‌اش همواره با لحن تند، سیاست‌های مهاجرتی سخت‌گیرانه و سخنرانی‌های جنجالی شناخته می‌شد، این بار تصمیم گرفته بازی متفاوتی را آغاز کند: بازسازی تصویر عمومی با تمرکز بر «رئیس‌جمهور خانواده و کودکان».
اما او تنها نیست. اطرافیانش نیز با همین سبک و سیاق کار را جلو می‌برند. جی.دی ونس -معاون جدید ترامپ- را این روزها در سفرهای رسمی با فرزندانش می‌بینیم هم در ایتالیا و هم در هندوستان و این تصاویر به شکل هدفمندی در رسانه‌ها بازتاب یافته‌اند.
این صحنه‌ها که از دور شبیه تعطیلات خانوادگی هستند، در واقع قطعاتی از یک استراتژی تصویرسازی هماهنگ‌اند. حتی در مناسبت‌هایی مانند عید پاک، کارولین لویت –سخنگوی کاخ سفید- در مراسم تخم‌مرغ‌غلتانی کاخ سفید امسال، همراه با فرزندش شرکت کرد که توجه رسانه‌ها را به خود جلب کرد.
این روند فقط به چهره‌های سیاسی محدود نمی‌شود. روابط گرم ترامپ با ایلان ماسک و فرزندان او، به‌ویژه حضور او در رویدادهایی که پسر کوچک ماسک، ایکس، نیز حضور دارد، نشانه دیگری از تلاش برای ساختن پیوندهایی بین سیاست، تکنولوژی و نسل آینده است. گویی ترامپ می‌خواهد تصویری از یک رهبر آینده‌نگر و خانواده‌محور ارائه دهد؛ کسی که نه تنها به قدرت، بلکه به میراث خود در ذهن نسل آینده نیز اهمیت می‌دهد.
این استراتژی نه‌تنها برای امروز، بلکه برای آینده هم سرمایه‌گذاری هوشمندانه‌ای محسوب می‌شود. کودکانی که امروز در آغوش رئیس‌جمهور نقاشی می‌کشند، فردا ممکن است او را نه با مناظرات تلخ و جنگ‌های لفظی، بلکه با خاطراتی رنگارنگ، گرم و انسانی به یاد بیاورند. تصاویر و ویدیوهایی که این روزها در رسانه‌ها منتشر می‌شوند، احتمالا سال‌ها بعد در کتاب‌های درسی یا فیلم‌های مستند از ترامپ به عنوان «رئیس‌جمهوری متفاوت» یاد خواهند کرد.
در دورانی که اعتماد عمومی به سیاستمداران شکننده شده، شاید همین بازگشت به نمادهای ساده انسانی، مانند لبخند کودک، بتواند چهره‌ای نرم‌تر از قدرت را به نمایش بگذارد.
همه این‌ها به‌شکل عمدی یا هوشمندانه در رسانه‌ها بازتاب پیدا کرده و فضای رسانه‌ای ترامپ را نرم‌تر و انسانی‌تر از دوره قبل نمایش می‌دهند. پرسش اینجاست: آیا این چهره تازه ترامپ، تنها یک تاکتیک است یا شروع فصل تازه‌ای در بازتعریف رهبری سیاسی در آمریکا؟
تناقضات رفتاری ترامپ در داخل
باید گفت بسیاری از رفتارهای ترامپ حتی در این زمینه هم دارای تناقض‌های فاحشی است. دولت ترامپ طرح‌هایی نظیر اعطای پاداش تولد و مدال مادری برای زنان دارای فرزند زیاد را مطرح کرده است. این سیاست‌ها، در کنار نمادسازی از خانواده‌های پرجمعیت و کودکان شاد، به ساخت یک روایت عمومی منسجم کمک می‌کند که در آن خانواده، کودکان و فرزندآوری به عنوان ارزش‌هایی ملی بازنمایی می‌شوند.
همزمان با این تلاش‌ها، دولت ترامپ با انتقادات جدی نسبت به کاهش بودجه برنامه‌های حمایتی از کودکان مانند «هد استارت» مواجه است. به همین خاطر بسیاری معتقدند برجسته کردن تصاویر احساسی و خانوادگی، تلاشی برای تلطیف فضای انتقادی پیرامون این تصمیمات باشد. در واقع، نمادسازی رسانه‌ای از خانواده‌دوستی می‌تواند شکاف بین سیاست‌گذاری و افکار عمومی را تا حدی ترمیم کند.
علاوه بر این، دولت ترامپ در بودجه پیشنهادی خود برای سال ۲۰۲۶، کاهش یا حذف ۵۹ برنامه مرتبط با کودکان را پیشنهاد کرده است که مجموعا ۲۱ میلیارد دلار از خدمات مربوط به کودکان را کاهش می‌دهد. این اقدامات می‌تواند سرمایه‌گذاری فدرال در کودکان را به پایین‌ترین سطح خود از سال ۲۰۰۶ برساند.
با توجه به اینکه برخی سیاست‌های ترامپ مانند حذف برنامه‌های حمایتی از کودکان با انتقادهای زیادی روبه‌رو شده، این نمایش‌های تصویری می‌توانند تلاشی برای جبران ضعف‌های سیاست‌گذاری در حوزه کودکان هم باشد. یعنی نشان می‌دهد که اگرچه بودجه‌ها کاهش یافته، اما «ترامپ خودش بچه‌ها رو دوست دارد».
این تصویرسازی می‌تواند در دوران پساترامپ نیز به عنوان میراثی سیاسی برای جناح محافظه‌کار باقی بماند؛ الگویی که ارزش‌های سنتی را با مهارت‌های رسانه‌ای پیوند می‌دهد و نقش خانواده را به عنوان عنصر مرکزی در ساختار قدرت نرم معرفی می‌کند.
جای کودکان غزه کجاست؟
با تمام ترفندهایی که در پس این سیاست های نرم ترامپ شاهدیم جواب یک سؤال همچنان مبهم است؛ در میان قاب‌های رنگی و لبخندهای کودکانه‌ای که ترامپ و اطرافیانش در آمریکا و اروپا به نمایش گذاشته‌اند، جای کودکان غزه، یمن یا دیگر مناطق درگیر جنگ کجاست؟
بر اساس گزارش‌های رسمی سازمان ملل متحد، تا آوریل ۲۰۲۵، بیش از ۱۳٬۰۰۰ کودک در جریان جنگ غزه کشته و حدود ۲۵٬۰۰۰ کودک دیگر زخمی شده‌اند. علاوه بر این، بیش از ۲۵٬۰۰۰ کودک به دلیل سوءتغذیه به بیمارستان‌ها مراجعه کرده‌اند و نزدیک به ۱۹٬۰۰۰ کودک از سوءتغذیه حاد رنج می‌برند. میلیون‌ها کودک دیگر در مناطق بحران‌زده مانند سودان، سوریه و یمن در شرایط انسانی وخیم به‌سر می‌برند.
در چنین شرایطی، تأکید رسانه‌ای ترامپ بر نقاشی عید پاک با کودکان آمریکایی، یا سفرهای خانوادگی ونس با فرزندانش، بدون هیچ اشاره‌ای به کودکان در مناطق بحرانی، این پرسش جدی را مطرح می‌کند: آیا این پروژه تصویرسازی، حقیقتا برای آینده کودکان است یا صرفا آینده‌سازی برای تصویر رئیس‌جمهور؟
غیبت کامل کودکان فلسطینی از این قاب‌های عاطفی، نشان‌دهنده روایتی گزینشی است که بیش از آن‌که نگران حقوق بشر باشد، دغدغه بازسازی وجهه‌ای لطیف و انسانی برای ترامپ در اذهان عمومی دارد. شاید برای آیندگان که این قاب‌ها را در عکس و ویدیو خواهند دید، این یک چهره متفاوت از ترامپ باشد، اما برای کودکانی که دیده نمی‌شوند، این تنها یک غفلت تاریخی است.
خبرنگار: ماری ملکی
انتهای پیام/
نظر شما