به گزارش گروه بین الملل ایسکانیوز، سعید شهرابی فراهانی، تحلیلگر ارشد سیاسی، امنیتی و بین‌الملل در یادداشتی نوشت: در شرایطی که فشارهای بین‌المللی بر پرونده هسته‌ای جمهوری اسلامی ایران افزایش یافته، برخی محافل سیاسی پیشنهاد پذیرش «غنی‌سازی صفر» در قبال تعویق یا توقف موقت فعال‌سازی مکانیسم ماشه را مطرح‌ کرده‌اند، پیامدهای چنین تصمیمی از منظر امنیت ملی، ژئوپلیتیک، و دیپلماسی قابل بررسی است.

ماهیت مکانیسم ماشه: ابزاری است که در چارچوب برجام طراحی شده و امکان بازگرداندن تحریم‌های شورای امنیت را تنها با ادعای یک عضو و بدون امکان وتو فراهم می‌آورد.

شرط غنی‌سازی صفر: به معنای توقف کامل چرخه سوخت هسته‌ای در ایران و تعطیلی ظرفیت راهبردی کشور در حوزه غنی‌سازی اورانیوم است.

محاسبات دشمنان: تجربه نشان داده است که ایالات متحده و متحدان منطقه‌ای آن، حتی در صورت امتیازدهی گسترده ایران، مسیر فشار، تحریم و تهدید را ترک نخواهند کرد.

بی‌اعتباری تضمین تعویق: حتی در فرض پذیرش غنی‌سازی صفر، امکان فعال‌سازی مکانیسم ماشه توسط یک عضو شورای امنیت (مانند آمریکا) همچنان محفوظ است. بنابراین معامله، فاقد ضمانت اجرایی معتبر خواهد بود.

تضعیف بازدارندگی ملی: غنی‌سازی اورانیوم یکی از مهم‌ترین اهرم‌های ایران در حفظ توازن قوا و ایجاد بازدارندگی است. حذف این ظرفیت، کشور را در برابر فشارهای خارجی آسیب‌پذیرتر می‌سازد.

تکرار الگوهای تاریخی: نمونه‌هایی چون لیبی و عراق نشان می‌دهد که عقب‌نشینی یک‌طرفه در حوزه توانمندی‌های راهبردی، نهایتاً به حذف کامل ظرفیت‌های بازدارنده و افزایش تهدیدات نظامی انجامیده است.

پیامد داخلی: پذیرش چنین شرطی می‌تواند به‌عنوان یک عقب‌نشینی استراتژیک در حافظه جمعی ملت ثبت گردد و بار سیاسی ـ تاریخی آن بر دوش جریان‌هایی قرار گیرد که این سیاست را توصیه یا اجرا کرده‌اند.

پیامدها:

سیاسی ـ بین‌المللی: افزایش دست باز دشمنان برای فشار و تحریم مجدد.

امنیتی: کاهش توان بازدارندگی در برابر تهدیدات اسرائیل و آمریکا.

اجتماعی ـ داخلی: تقویت گفتمان بی‌اعتمادی نسبت به سازوکارهای بین‌المللی و بدبینی نسبت به جریان‌های سیاسی حامی چنین رویکردی.

راهبردی: واگذاری یک برگ برنده حیاتی بدون کسب امتیاز پایدار.

توصیه‌های راهبردی:

پرهیز مطلق از پذیرش غنی‌سازی صفر به‌عنوان پیش‌شرط هر مذاکره یا توافق.

تمرکز بر تثبیت ظرفیت‌های هسته‌ای بومی به‌عنوان ابزار بازدارندگی و قدرت چانه‌زنی.

استفاده از دیپلماسی فعال منطقه‌ای و بین‌المللی برای افزایش هزینه‌های دشمن در استفاده از مکانیسم ماشه.

تبیین پیامدهای چنین توافقی در سطح افکار عمومی داخلی به‌منظور جلوگیری از تکرار محاسبات غلط تاریخی.

تقویت همکاری‌های راهبردی با قدرت‌های همسو (چین، روسیه و سایر بازیگران ضدهژمونیک) برای کاهش فشارهای غرب.