محمد حسینی منتقد سینما در گفت‌وگو با خبرنگار فرهنگی ایسکانیوز در نقد فیلم علفزار اظهار کرد: اساسا از این منظر باید به فیلم علفزار نگاه کرد که این فیلم یک اشتباه در قاموس سینمای اجتماعی است و تمام حرفش نیز این بوده که باید جذابیت را از دل موضوع بیرون بکشیم.

وی ادامه داد: شعار سینمای اجتماعی ما در سال‌های اخیر این بوده که وظیفه‌اش بیان درد و مشکل است و کدهایی برای حل مشکل ندارد به راحتی از زیر بار حل مشکلات شانه خالی کرده است و درست یا غلط خیلی‌ها در برخی از حوزه‌ها مدافع این رویکرد بوده‌اند و خیلی‌ها نیز مخالف آن بودند اما آنچه که در نهایت عاید سینمای ما شد چند اتفاق بود که از دل این انتخاب بیرون آمد.

بیشتر بخوانید:

چند می‌گیری گریه کنی فیلمی متعلق به سینمای بدنه / روایت درست داستان

منتقد سینما ادامه داد: اولین اتفاقی که این موضوع باعث شد این بود که سینمای اجتماعی ما به جای که مسئله خود را از دل مطالعات دقیق آکادمیک و علمی بیرون بکشد، آن را از دل حوادث روزنامه‌ها پیدا کرد و این درست نیست چرا که صفحه حوادث روزنامه بیانگر مسائل اجتماعی نبوده و تنها بلکه بیانگر مشکلات قضایی است یعنی بزه‌هایی که منجر به جرم قضایی شده و لزوما ارتباطی بین جرم‌های قضایی و مسائل اجتماعی وجود ندارد.

وی تصریح کرد: متاسفانه سینمای اجتماعی ما در این سال‌ها به اخبار موجود در صفحه حوادث روزنامه‌ها بسنده کرده و این موضوع به سپهر معرفتی سینمای ایران تبدیل شده است و این یعنی سقوط آزادِ اندیشه در سینمای ما و آنچه از قبل آن حاصل شد پریشانی‌ای بود که بر روی پرده نمایان می‌شد، آن هم به صورت بی اخلاقی و بزه‌های اجتماعی که عناصر اصلی تشکیل‌دهنده آن مسائل قضایی بودند نه اجتماعی‌، که نمونه آن را می‌توان در فیلم علفزار دید.

حسینی با بیان اینکه فیلم علفزار یک پدیده منحصربه‌فرد قضایی است که بر اساس واقعیت ساخته شده است، گفت: اما الزاما این فیلم ین مربوط به سینمای اجتماعی نیست و نمی‌توانیم آن را در قالب سینمای اجتماعی طبقه‌بندی کنیم. گذشته از اینکه این رویکرد برای اینکه بتواند جذابیت خود را حفظ کرده و مخاطب را نگه دارد، دوز جنایت را بالا برده، به‌نحوی که آرام آرام سینمای اجتماعی با نوعی وحشت‌آفرینی تواَم با خشونت همراه شد که هیچ قید و بندی برای خود قائل نیست و ما این را در ساختار اصلی فیلم علفزار می‌توانیم مشاهده کنیم.

وی افزود: ما در فیلم علفزار با یک خانواده از هم‌پاشیده‌ روبرو هستیم که به نحو مخالف دارای ارتباطات جنسی هستند و در یک باغ خارج از شهر اتفاقی برای آنها رخ می‌دهد و پدیده‌ای را مشاهده می‌کنیم که چیزی جز بی‌اخلاقی و خستگی برای مخاطب به ارمغان نمی‌آورد و در پایان نیز بنا ندارد برای مخاطب آگاهی‌بخشی کرده و او را نسبت به موضوعی کنجکاو کند و صرفا یک قرائت تصویری از صفحه حوادث روزنامه‌ها به مخاطب می‌دهد.

منتقد سینما عنوان کرد: به نظر من فیلم علفزار کم‌مایه‌تر و نازل‌تر از آن است که بتوان به عنوان یک فیلمنامه به آن نگریست و یا نگاه سینمایی به آن داشت و خطای بزرگ‌تر از خطای ساختن این فیلم خطای داوری بی‌سوادی است که فیلمنامه آن را به عنوان فیلمنامه برتر انتخاب می‌کند و باید اذعان کرد که این سطح درک از فیلمنامه علفزار واقعا حیرت‌آور است، چرا که فیلمنامه علفزار یک فیلمنامه واجد ارزش بوده و از درون‌مایه منسجمی نیست و نمی‌خواهد حرف دقیقی به مخاطب بزند.

وی در پایان تاکید کرد: در واقع علفزار از جنس فیلم‌های به دردنخور دم دستی و کم‌مایه حوزه سینمای اشتباهی است که به اشتباه آن را سینمای اجتماعی می‌نامند.

بر اساس گزارش ایسکانیوز، فیلم سینمایی «علف‌زار» به کارگردانی کاظم دانشی و تهیه کنندگی بهرام رادان است. این فیلم برگرفته شده از تعدادی پرونده‌های قضائی با موضوع تجاوز ساخته شده است و در آن بازیگرانی چون پژمان جمشیدی، سارا بهرامی، ستاره پسیانی، ترلان پروانه، مهدی زمین پرداز، عرفان ناصری، یسنا میرطهماسب، مائده طهماسبی حضور دارند.

انتهای پیام/