به گزارش خبرنگار فرهنگی ایسکانیوز، امروز ۲۵ اردیبهشت سالروز بزرگداشت حکیم ابوالقاسم فردوسی شاعر حماسه‌سرای ایرانی و سرایندهٔ شاهنامه، حماسهٔ ملی ایران است.

فردوسی را بزرگ‌ترین سرایندهٔ پارسی‌گو دانسته‌اند که از شهرت جهانی برخوردار است. حکیم ابوالقاسم حسن پور علی توسی (طوسی) نامور به فردوسی (نزدیک به سال ۳۱۹ تا ۳۹۷ هجری خورشیدی) در دامنه توس خراسان دیده به جهان گشود و همانجا درگذشت و به خاک سپرده شد. وی را حکیم سخن و حکیم طوس گویند.

فردوسی عامل ماندگاری زبان فارسی / شاهنامه زنده‌ترین اثر حماسی دنیاست

قدمعلی سرامی شاهنامه‌پژوه در گفت‌وگو با خبرنگار فرهنگی ایسکانیوز درباره نقش فردوسی در زبان و ادبیات فارسی اظهار کرد: همان‌طور که می‌دانیم در قرن چهارم که ایران زیر سلطه حکومت غزنویان بود و این امکان وجود داشت که زبان فارسی به‌طور کل از بین برود و نیاز بود تا شیرمردی بلند ‌شود و نشان دهد که ما ایرانی هستیم و نژادمان با عرب‌ها و ترک‌ها متفاوت است.

وی با بیان اینکه فردوسی به حفظ فرهنگی ملی ما کمک شایانی کرده است، ادامه داد: فردوسی همان شخصی بود که بپا خاست و مفاهیم ایران باستان را به حکومت و به مردم یادآور شد، برای همین می توان گفت که او خدمت بزرگی به زبان فارسی کرده است چرا که تا پیش از این، نژاد ایرانی خلوص خود را از یاد برده بود.

سرامی همچنین عنوان کرد: فردوسی را باید به عنوان پدرنرم‌افزاری خود نیز قبول کنیم چرا که او باعث شده تا به سنن باستانی خودم بازگردیم.

شاهنامه پژوهش افزود: روزگاری که ادبیات فارسی آغاز می شود سراسر مدح و ستایش است که این روند هم در دوره رودکی که به عنوان پدر شعر فارسی لقب گرفته و هم در دوره غزنوی که شاعران بزرگی مانند عنصری و فرخی سیستانی می‌زیسته‌اند، وجود دارد.

سرامی افزود: اما فردوسی با تیزهوشی زیادی که داشته راهی را انتخاب می‌کند که به جای مدح پادشاهان زنده‌ای که بر مردم حاکم بودند و جفای کمی هم در حق مردم نکردند، مفاخر پادشاهان گذشته را یادآور ‌شود.

وی همچنین در خصوص جعلیاتی که وارد آثار فردوسی شده است نیز عنوان کرد: هر اثری که در یک ملت بزرگ شود ممکن است حسادت عده ای را برانگیخته و موجب شود که نسبت به آن نگاه منفی پیدا کنند و عنوان کنند که اشعار آن الحاقی است، شاهنامه نیز از این موضوع مبرا نیست، البته ناگفته نماند که برخی داستان‌هایی که در شاهنامه وجود دارند بعدها به آن اضافه شده‌اند مانند داستان سوسن رامشگر، اما تعداد چنین ابیات و یا داستان‌هایی بسیار ناچیز است.

انتهای پیام/