به گزارش خبرنگار گروه دانشگاه ایسکانیوز، هزار و ۱۱۳ دانشجویان دکترای تخصصی وزارت بهداشت در نامه‌ای به وزیر بهداشت، خواستار بهبود وضعیت معیشتی خود شدند. آن‌ها با اشاره به حقوق ناچیز ۷ میلیون تومانی و الزام به حضور تمام‌وقت بدون امکان اشتغال، خواستار افزایش حمایت مالی یا لغو این الزام شدند. دانشجویان هشدار دادند که بی‌توجهی به این موضوع، منجر به مهاجرت نخبگان و آسیب به سلامت روان دانشجویان و آینده نظام سلامت کشور خواهد شد. آن‌ها همچنین از تبعیض بین خود و رزیدنت‌ها انتقاد کرده و خواستار برقراری عدالت در پرداخت‌ها شدند؛ در ادامه مشروح این نامه را می‌خوانید؛
دانشجویان دکترای تخصصی وزارت بهداشت موظف به حضور تمام‌وقت در دانشگاه هستند و امکان اشتغال ندارند. این در حالی است که کمک‌هزینه دریافتی آن‌ها -با میانگین ۷ میلیون تومان- تناسبی با حجم فعالیت‌های آموزشی، پژوهشی و بالینی آنان ندارد.
بسیاری از این دانشجویان در سن ازدواج و تشکیل زندگی مستقل هستند، اما شرایط نامناسب معیشتی، آن‌ها را از این امر منصرف کرده است. این موضوع در تضاد مستقیم با قانون حمایت از جوانی جمعیت بوده و می‌تواند پیامدهای منفی گسترده‌ای برای آینده کشور داشته باشد.
در شرایطی که دریافتی دستیاران بالینی اخیراً چند برابر شده است، انتظار می‌رود که دانشجویان دکتری تخصصی نیز از حقوق برابر برخوردار شوند. همان‌گونه که مقام معظم رهبری تأکید فرموده‌اند: «مراقب باشید که در دانشگاه‌ها جوان‌های نخبه ما احساس تبعیض نکنند...»
بی‌توجهی به این مسئله، علاوه بر افزایش مهاجرت نخبگان، سلامت روان دانشجویان و آینده نظام سلامت کشور را با چالش‌های جدی مواجه خواهد کرد.
جای تأسف است که یک دانشجوی PhD، که اغلب بیش از ۳۰ سال سن دارد، تنها ۷ میلیون تومان در ماه دریافت کند؛ در حالی که در همین سیستم، دانشجویان رزیدنت با شرایط مشابه دریافتی چندین برابر دارند.
افزون بر این، متأسفانه این ذهنیت در میان برخی دانشجویان PhD شکل گرفته که به دلیل اشتراک رشته‌ای میان جنابعالی و ریاست محترم جمهور با دانشجویان رزیدنت، در عمل حمایت بیشتری از آن گروه (رزیدنت‌ها) صورت می‌گیرد. روشن است که تداوم این تصور، موجب تضعیف اعتماد و انگیزه در میان جامعه نخبگان علمی خواهد شد.
لذا درخواست ما مشخص است: خواهشمندیم یا سطح حمایت مالی از دانشجویان دکتری تخصصی را به میزانی منطقی و متناسب با دریافتی رزیدنت‌ها افزایش دهید، یا در صورت عدم امکان، الزام به حضور تمام‌وقت را مورد بازنگری قرار داده و برنامه آموزشی را به دو روز در هفته محدود فرمایید تا دانشجویان امکان اشتغال و تأمین هزینه‌های زندگی خود را داشته باشند. در چنین شرایطی، طبیعی‌ست که انتظار انجام فعالیت‌های پژوهشی و آموزشی به‌صورت تمام‌وقت، مانند وضعیت فعلی، قابل تداوم نخواهد بود.
با توجه به اهمیت این موضوع، از جنابعالی تقاضا داریم اصلاح فوری پرداختی‌ها و بهبود وضعیت معیشتی این دانشجویان را در اولویت قرار دهید.
این در حالی است که آن‌ها موظف به حضور تمام‌وقت در دانشگاه بوده و امکان اشتغال ندارند. دانشجویان از وزیر می‌خواهند که یا حقوق آن‌ها را به سطح قابل قبولی افزایش دهد، یا اجازه دهد که برای تامین مخارج خود، به کار دیگری مشغول شوند.
انتهای پیام/
نظر شما