به گزارش خبرنگار استانی ایسکانیوز از تهران غرب، روز سوم و پایانی گرامیداشت چهل‌وسومین سالگرد تأسیس دانشگاه آزاد اسلامی، نه‌تنها یک مراسم و اختتامیه‌ای نمادین، بلکه نقطه‌ آغازین برای تأمل و بازنگری در مسیری بود که دانشگاه آزاد طی چهار دهه پیموده و افقی که برای آینده خود، به‌عنوان یکی از ارکان مهم نظام آموزشی ایران، ترسیم کرده است. دانشگاهی که روزی با اتکا بر ظرفیت‌های مردمی و با هدف گسترش عدالت آموزشی متولد شد، امروز به مرحله‌ای از بلوغ رسیده است که می‌کوشد نقش خود را در معماری آینده ایران تعریف کند.

فضای این مراسم، آمیخته‌ای بود از تجربه و تغییر. استادان، مدیران، کارشناسان، دغدغه‌مندان حوزه آموزش عالی، نمایندگان دانشکده‌های موضوع‌محور و بدنه کارشناسی، در کنار اعضای ارشد مدیریتی گرد هم آمده بودند تا بر سر دغدغه‌ی مشترکِ ضرورت تحول برای ادامه مسیر، تأمل نمایند.

تحولی که نه صرفاً در چیدمان اداری یا بازآرایی فرم‌ها و مقررات، بلکه در عمق اندیشه و نگرش به «علم»، «مسئله» و «مأموریت اجتماعی» تعریف می‌شود. این موضوع، در حقیقت عبور از یک نظم قدیمی است؛ نظمی که در آن دانشگاه‌ها به محلی برای تولید مدرک یا نهادی صرفاً آموزشی تقلیل یافته بودند.

اما امروز، در سطح مدیریت و هسته‌های تصمیم‌سازی دانشگاه آزاد، پرسشی محوری شکل گرفته است: علم برای چه و برای که؟ پاسخ این پرسش بنیادین از سوی تصمیم‌گیران، یک چیز بود: واقع‌بینی‌ای که بتوان با استفاده از آن، از حصارهای تکرار و بی‌تفاوتی عبور کرد و به نهادی زنده، پویا و مسئله‌مند بدل شد. از همین‌روست که گفتمان جدید، بر پایه مفاهیمی چون «دانشگاه تمدن‌ساز»، «هویت علمی–بومی» و «مسئله‌محوری» بنا شده است.

در این روز، همچنین تجربه‌های مختلفی از دانشکده‌های نوپدید و ساختارهای موضوع‌محور ارائه شد؛ ساختارهایی که دیگر نه بر اساس رشته‌های تحصیلی سنتی، بلکه بر مبنای چالش‌های واقعی جامعه سازمان‌دهی شده‌اند.
مسائلی چون حکمرانی فرهنگی و رسانه، سبک زندگی، خانواده، تمدن‌پژوهی، اقتصاد مردمی و زیست‌بوم آموزشی. این همان تلاشی است که می‌توان به کمک آن، دانشگاه‌ها را از یک نهاد آموزشی منفک از جامعه، به بخشی از حل مسئله‌های زیربنایی کشور پیوند زد.

یکی از نقاط قوت این مراسم، سخنرانی‌ها و تعاملات آن بود که گواهی بر دل‌مشغولی‌هایی فراتر از سخنان اداری یا تعارفات رایج داشت و از نوعی احساس نیاز عمیق نسبت به نحوه‌ی دستیابی به «کارکرد» در تمام بخش‌ها نشأت می‌گرفت.

هم‌زمان با این رویکرد، تأکید بر آن بود که تحول، صرفاً با صدور بخشنامه و نگارش سند رخ نمی‌دهد؛ و اگر دانشگاهی می‌خواهد آینده‌ساز باشد، باید این تحول را در لایه‌های عمیق خود مانند شیوه‌های آموزش، رابطه استاد و دانشجو، نظام پشتیبانی پژوهشی، فضای گفت‌وگوهای علمی و حتی در معماری فیزیکی و نمادین، نهادینه کند. و البته بدیهی است که این نگاه، نیازمند مشارکت همه‌جانبه استادان، دانشجویان و مدیران میانی است؛ چراکه آینده با اراده‌ی جمعی ساخته خواهد شد، نه دستورات متمرکز و از بالا.

چهل‌وسومین سالگرد تأسیس دانشگاه آزاد اسلامی، فرصتی بود تا حال و آینده در برابر هم قرار گیرند. این روز، اگرچه پایان یک همایش پرمحتوا بود، اما در اصل، آغاز یک مسیر جدید است؛ مسیری که با تدبیر درست، دانشگاه آزاد را به یکی از بازیگران مؤثر آینده ایران تبدیل خواهد نمود؛ نه در شعار، بلکه در ساختار، ماهیت و عمل.

خبرنگار: محمدعلی ایروانیان

انتهای پیام/