به گزارش خبرنگار استانی ایسکانیوز از مازندران، میدان کمربندی نوشهر به نمادی از سوءمدیریت شهری و بی‌توجهی به استانداردهای مهندسی در حوزه حمل‌ونقل تبدیل شده است. تکرار تصادفات، بی‌واکنشی مسئولان، و نگرانی روزافزون شهروندان، شرایطی را پدید آورده که نه فقط مسئله‌ای فنی، بلکه به بحرانی مدیریتی بدل شده است.

در آخرین سانحه، برخورد یک دستگاه وانت نیسان در حال خروج و یک دستگاه سواری پژو در حال ورود به میدان، خسارت مالی سنگینی بر جای گذاشت؛ این حادثه برای چندمین بار در همان نقطه و به دلیل همان نقص تکراری عدم تفکیک مسیرهای ورود و خروج رخ داد.

در تحلیل مهندسی، میدان‌هایی مانند کمربندی نوشهر باید بر پایه اصول هندسه ترافیک طراحی شوند، اما کارشناسان معتقدند طراحی فعلی میدان نه‌تنها قدیمی و غیرکارآمد، بلکه فاقد شاخص‌های ایمنی حرکتی و الزامات کنترل جریان ترافیک است.

مهم‌ترین نواقص مهندسی این میدان، نبود تفکیک فیزیکی و بصری مسیرها، عدم وجود تابلوهای هشدار دهنده کافی در شعاع دید راننده، نبود شیارهای کاهش سرعت (Rumble Strips) پیش از ورود به میدان و خط‌کشی نامناسب یا پاک‌شده در بخش‌های کلیدی مسیر است.

به گفته یک کارشناس حوزه مرتبط در دانشگاه آزاد اسلامی واحد نوشهر، میدان‌های شهری باید مطابق با سه اصل، هدایت جریان، کاهش ریسک برخورد و کنترل رفتار راننده طراحی شوند که متأسفانه در میدان کمربندی نوشهر هیچ‌کدام از این اصول رعایت نشده و این باعث شده میدان به نقطه برخورد دائمی تبدیل شود.

از سویی در شرایطی که تورم خودرو، هزینه‌های تعمیرات، قطعات یدکی و افت قیمت خودرو به اوج رسیده، بروز تصادف، بار مالی قابل توجهی بر خانواده‌ها وارد می‌کند.

شرکت‌های بیمه تنها بخشی از خسارت را پوشش می‌دهند و بسیاری از زیان‌های روحی، زمان از دست رفته، افت قیمت خودرو و پرداخت‌های غیررسمی، در زمره هزینه‌های نامرئی اما سنگین یک سانحه‌ قرار دارند.

یک راننده متضرر در این میدان گفت: حتی با بیمه بدنه هم بخشی از خسارت را باید از جیب پرداخت کنی؛ تازه وقت بگذار، برو کارشناس بیمه بگیر، پیگیری تعمیر و غیره، در نهایت از زندگی عقب می‌افتی، ولی کسی پاسخگو نیست.

به لحاظ مسئولیت حقوقی و طرح پرسش از متولیان امر نیز می‌توان گفت که براساس ماده ۱۴ قانون رسیدگی به تخلفات رانندگی، شهرداری‌ها، راه و شهرسازی و پلیس راهور موظف‌ هستند تا نقاط حادثه‌خیز را شناسایی و ایمن‌سازی کنند که کوتاهی در این زمینه می‌تواند مشمول "ترک فعل" و "مسئولیت مدنی" و حتی "مجازات کیفری" مدیران مربوطه شود.

کارشناسان حقوق شهری معتقدند در صورتی که یک نقطه به‌عنوان حادثه‌خیز شناسایی شود و اقدامی صورت نگیرد، می‌توان با استفاده از ظرفیت ماده ۱۱ قانون مسئولیت مدنی، دستگاه‌ها را مسئول پرداخت بخشی از خسارت یا حداقل پاسخگویی قانونی دانست.

در این‌باره، مطالبه اجتماعی مردم بی‌پاسخ مانده است که شهروندان نوشهری بارها از طریق مختلف و حتی رسانه‌های محلی، خطر میدان را گوشزد کرده‌اند؛ با این‌حال، میدان همچنان بدون تغییر باقی مانده است که به باور بسیاری، نوعی بی‌حسی نهادی در مواجهه با مسائل عمومی شکل گرفته است.

یکی از معلمان بازنشسته منطقه در گفت‌وگو با ایسکانیوز گفت: صدایمان به هیچ‌جا نمی‌رسد؛ باید صبر کنیم تا یک حادثه مرگبار رخ دهد؟ از مسئولان انتظار اقدام پیشگیرانه داریم، نه واکنش پس از فاجعه.

برای کاهش خطر و مهار تصادفات، مجموعه‌ای از اقدامات فوری، کم‌هزینه و اثربخش می‌تواند اجرا شود که راهکارهای فوری پیشنهادی کارشناسان مربوطه، نصب جداکننده فیزیکی در ورودی و خروجی میدان، اجرای خط‌کشی جدید با رنگ‌های شب‌رنگ، نصب تابلوهای هشدار و محدودیت سرعت است.

همچنین راهکارهای ابرازی کارشناسان برای میان‌مدت، بازطراحی هندسی میدان با مشاوره کارشناسان راهور، ایجاد مسیرهای انحرافی برای کنترل حجم ترافیک و برای درازمدت، طراحی زیرگذر یا روگذر (با توجه به گلوگاه بودن مسیر) است.

از مطالب فوق می‌توان نتیجه گرفت که حادثه یک نشانه است، نه صرفا اتفاق؛ چون این حادثه نشان از اشکالی دارد که موجب وارد شدن صدمات زیاد به مردم می‌شود.

میدان کمربندی نوشهر، تنها یک نقطه شهری نیست؛ بلکه یک نقطه مهم مواصلاتی کشور است.

در زمانی که دستگاه‌های اجرایی از توسعه هوشمند شهری، تاب‌آوری شهری و ایمنی پایدار سخن می‌گویند، عدم اصلاح ساده‌ترین عناصر ایمنی، از جمله تفکیک مسیر، نماد شکاف بین شعار و عمل در مدیریت شهری است.

خبرنگار: علی حسن‌نیا

انتهای پیام/