به گزارش خبرنگار فرهنگی ایسکانیوز، امروز دهم رمضان سالروز وفات حضرت خدیجه (س) است. اُمّ المؤمنین، حضرت خدیجه کبری(س) دختر خویلد بن اسدبن عبدالعزی نخستین همسر رسول خدا(ص)، از زنان شریف، اصیل و نامدار عرب و اسلام است. وی با این که در عصر جاهلیت، در مکه معظمه دیده به جهان گشود و در آن شهر قبیله گرا و طایفه مدار رشد و کمال یافت، در عفت، نجابت، طهارت، سخاوت، حسن معاشرت، صمیمیت، صداقت، مهر و وفا با همسر، کم نظیر بود و وی را در آن عصر، طاهره و سیده نساء قریش می خواندند و در اسلام یکی از چهار بانویی که بر تمام بانوان بهشت فضیلت و برتری دارند، شناخته شد و جز دختر ارجمندش حضرت فاطمه زهرا(س)، هیچ بانویی این مقام و فضیلت را نیافت.

وی پیش از ازدواج با رسول خدا(ص)، در آغاز با هند بن بناس تمیمی، معروف به "ابوهاله" و پس از وی با عتیق بن عابد مخزومی ازدواج کرد و از هر دوی آن ها دارای فرزند شد. پس از مرگ همسر دوم، خدیجه کبری(س) با درایت و خردمندی خویش صاحب دارایی فراوان شد و کاروان های متعددی برای بازرگانی به راه انداخت.

حضرت محمد(ص) که پیش از بعثت، بنا به سفارش عمویش ابوطالب(ع) در یکی از سفرهای کارگزاران خدیجه شرکت کرد و سود فراوانی نصیب وی نموده بود، علاقه خدیجه را به خویش جلب و زمینه ازدواج با وی را فراهم کرد.

خدیجه کبری(س) به پیامبر(ص) عشق و علاقه ویژه ای داشت و هنگامی که آن حضرت مبعوث به رسالت شد، تمام توان و دارایی های خویش را در اختیار آن حضرت گذاشت، تا در راه اسلام و باروری آن هزینه کند. او نخستین زنی بود که به آن حضرت ایمان آورد و در این راه مشقت ها و آزارهای فراوانی از سوی قریش و اهالی مکه متحمل شد.

وی تا زنده بود، در تمام صحنه ها یار و یاور رسول خدا(ص) و موجب تسلی قلب شریف آن حضرت بود و در روزگار سخت تبعید در شعب ابی طالب، هیچ گاه آن حضرت را تنها نگذاشت و با تمام وجود از وی پشتیبانی و نگه بانی می کرد.

فضایل خدیجه(س) در قرآن و روایات

خدیجه(س) زنی با فضیلت و دارای کمالات علمی و معنوی بود و در اثر معاشرت با پسرعمویش که عالمی دانا و دانشمند بود و به رسالت پیامبر خدا(ص) در آینده ایمان داشت. می دانست که رسول خدا به پیامبری خواهد رسید.

خدیجه از علمای دیگر یهود و نصارا نیز سخنانی در تأیید نبوت پیامبر شنیده بود، و از همه مهم تر در سفر بازرگانی آن حضرت به سرزمین شام از طریق غلامش «میسره» که همراه کاروان بود، اطلاعات زیادی از کرامات و معجزات آن بزرگوار شنیده و بر عشق و ایمانش افزوده بود، لذا با ورقة بن نوفل راز دل گشود و خواهان وصلت با پیامبر شد.

همه اینها حاکی از ایمان خدیجه به رسالت پیامبر بود که سالها قبل ازبعثت آن حضرت اتفاق افتاده، لذا پس از مبعوث شدن به رسالت الهی نخستین شخصی که به وی ایمان آورد خدیجه بود.

امیر مؤمنان در «خطبه قاصعه»می فرمایند: روزی که رسول خدا به پیامبری رسید،نور اسلام  به هیچ خانه ای وارد نشد جز به خانه پیامبر(ص) و خدیجه(س) که من سومین نفر آنان بودم که نور وحی و رسالت را می دیدم و عطر نبوت را استشمام می کردم.

خدیجه(س)ازنظر ایمان و عقیده به جایی رسیده بودکه خدا و پیامبر و ملائکه او را دوست داشتند، وبر ایمان اومباهات می کردند، واو را افضل زنان پیامبر و جزء برترین زنان عالم و جهان معرفی می‌کردند!

خدیجه(س) زنی است که پیامبر خدا(ص) در حق او می گوید :ای خدیجه! خداوند متعال هر روز به وجود تو چندین بار به ملائکه اش مباهات می کند.

آری! خدیجه زنی بود که در اثر ایمان و فداکاری به جایی رسید که خداوند به او سلام رساند . اونه تنها این همه ناملایمات را تحمل کرد،بلکه تمام تلخی های سیاسی واجتماعی آن روز را که قلب نازنین پیامبر خدا (ص) را مجروح می ساخت ترمیم نمود، و وی را در ادامه سیرالهی اش یاری داد، و مایه آرامش شوهر شد!

خدیجه(س) در قرآن

حضرت خدیجه نخستین ام المؤمنین است که در قرآن مجید به عنوان یکی از زنان پیامبر مورد توجه است، و به طور شخصی نیز در سوره «ضحی» آیه هشتم بنام و اوصاف او اشاره شده است.

قبلا خاطرنشان شد که حضرت خدیجه قبل از ازدواج با پیامبر ثروتمند ترین شخص جزیرة العرب بود و حدود هشتاد هزار شتر داشت و کاروانهای تجارتی او شب و روز در طائف و یمن و شام و مصر و سایر بلاد در حرکت بودند، برده های بسیار داشت که به تجارت اشتغال داشتند.

چرا به حضرت خدیجه ام‌المومنین می‌گفتند؟

حجت‌الاسلام سیدعبدالفتاح نواب، نماینده ولی فقیه در امور حج و زیارت درباره کمالات آن حضرت می‌گوید: این بانو، درجات کمال را در سرزمین جاهلیت طی کرده بود. ایشان در آن دوره ظلمانی فرزانگی داشت و این فرزانگی موجب کسب الطاف الهی شد.

وی عنوان کرد: یکی از آورده‌های اسلام «سلام» است. در دوران جاهلیت وقتی که افراد به هم می‌رسیدند با کلماتی مثل صبح به خیر و عصر به خیر با هم مواجه می‌شدند که پیامبر این را به سلام علیکم تبدیل کردند. سلام تحیت و درود  بهشتیان است.

نماینده ولی فقیه در امور حج و زیارت ادامه داد: در مورد سلام خدای بزرگ به پیامبر سفارش کرده‌اند وقتی مومنان پیش شما می‌آیند (وَإِذَا جَاۤءَکَ ٱلَّذِینَ یُؤۡمِنُونَ بِـَٔایَـٰتِنَا فَقُلۡ سَلَـٰمٌ عَلَیۡکُمۡۖ کَتَبَ رَبُّکُمۡ عَلَیٰ نَفۡسِهِ ٱلرَّحۡمَةَ ...)[ اﻷنعام 54] با آنها با واژه سلام علیکم برخورد کن و به آنها بگو خداوند رحمت را بر خودش نگاشته که با شما با ترحم و رحمت برخورد کند. زیارت نامه‌ها هم معمولاً سه بخش دارد که با سلام شروع می‌شود و با بیان ویژگی‌های شخصیتی فردی که او را زیارت می‌کنیم ادامه پیدا می‌کند و بخش نهایی هم دعا و هم درخواست است. سیره پیامبر هم اینطور بود که وقتی برای زیارت اموات می‌رفتند با سلام برخورد می‌کردند.

وی با اشاره به اینکه گاهی سلام، سلام بنده به بنده است، زمانی سلام پیامبر (ص) بر بنده مومن است که به دستور خداوند صورت گرفته و گاهی مرتبه‌ای است که سلام خدا بر بنده است، گفت: مرتبه‌ای که در آن خداوند بر بنده سلام می‌فرستد نیازمند فرزانگی خاصی است که حضرت خدیجه (س) به این جایگاه رسیده بود.

وفات حضرت خدیجه

بیشتر منابع تاریخی، سال وفات خدیجه (س) را دهم بعثت، یعنی ۳ سال قبل از هجرت پیامبر(ص) از مکه به مدینه ذکر کرده‌اند. این منابع، سن خدیجه را هنگام وفات، ۶۵ سال دانسته‌اند. ابن عبدالبر، سن خدیجه را هنگام وفات، ۶۴ سال و شش ماه ذکر می‌کند.

برخی دیگر از منابع، سال رحلت خدیجه (س) را همان سال درگذشت ابوطالب و اندکی بعد از آن دانسته‌اند. ابن سعد، رحلت خدیجه (س) را ۳۵ روز بعد از وفات ابوطالب می‌داند. وی و برخی دیگر از مورخان، زمان رحلت خدیجه را، دهم ماه رمضان سال دهم بعثت ذکر کرده‌اند. پیغمبر او را در «حجون» دفن کرد و خود او را در قبر گذاشت.

انتهای پیام/