فراز عبداللهی خواننده و سرپرست یک گروه موسیقی راک که فعالیت خود را به همراه دوستانش از اجراهای دانشگاهی در دانشگاه صنعتی شریف شروع کرده است، در گفت‌وگو با خبرنگار استانی ایسکانیوز از اصفهان، ایسکانیوز اظهار کرد: ما از ابتدای کار در سال ۱۳۹۱، هدف‌مان دنبال کردن موسیقی با رویکرد «تجربی» بود. احساس می‌کردیم بخشی از موسیقی ایرانی، ناخوانده و ناشناخته و مطالعه-نشده باقی‌مانده است؛ مخصوصاً فواصل موسیقی ایرانی. ما علاقه‌مند بودیم که در بستر تجربی، این موسیقی را تا حدی به پیش ببریم. از همین ره‌گذر، تلاش کردیم تمرکز خود را بر روی فواصل خاص و تکینه موسیقی ایرانی بگذاریم. ما این کار را با سازهای معاصر و جدیدتر انجام دادیم تا بتوانیم موسیقی ایرانی را به‌روزتر کرده و بیانی جدید به آن بخشیده و به سازهای ایرانی محدود نشویم.
بیشتر بخوانید:
تنور داغ بازار سیاه بلیط کنسرت‌های موسیقی
موسیقی کهنِ پیش از قرن هفتم مهجورست
خواننده راک افزود: همیشه فکر می‌کردیم سازهای مرسوم ایرانی، سازهایی‌اند که در دوران فروپاشی و افول موسیقی ایران -خاصه از قرن هفتم هجری و بعد از حمله مغول- رشد یافته و تبدیل به سازهای اصلی شدند. اما آن‌چه بسیار مهجور مانده، سبک موسیقی ایرانی قبل از قرن هفتم بود؛ مقصودم آن موسیقی‌ای است که می‌دانیم رودکی می‌نواخته و در دربارها هم نواخته می‌شده است. انباشت سرمایه تمدنی ایران نشان می‌دهد که قطعاً ارکسترهای بسیار قوی‌ای وجود داشته که شباهتی با سازهایی چون تار و سه‌تار نداشته‌اند؛ بلکه سازهای انفرادی، خفیه و خانقاهی بوده است.
موسیقی ایرانی، فراتر از آن‌چه تاکنون شنیده‌ایم
وی بیان کرد: موسیقی ردیفی ایران، باعث شده بخش عظیمی از موسیقی و سازهای ایرانی مربوط به قبل از حمله مغول، دیده نشود. هدف ما از ابتدا این بوده که با کنکاش و تجربه‌پردازی نوین در این زمینه، بخشی از این فرهنگ موسیقایی ارزشمند را بازیابی کنیم. مثلاً در آخرین کنسرتی که در شهر اصفهان اجرا کردیم، توانستیم از ۱۲ تکنیک مختلف موسیقی ایرانی و اجزای گوناگون موسیقی نواحی ایران بهره ببریم. شاید شنونده متوجه تکنیک‌های مختلفی که ما در موسیقی‌مان گنجانده‌ایم نشود، ولی ما همه این زیربافت‌ها را رعایت و از همه تکنیک‌ها استفاده می‌کنیم تا اثر تجربی‌مان جوری باشد که اگر حتی موسیقی ایران را به پیش نبریم، حداقل در مقام ادای رسالت فرهنگی خود به عنوان یک هنرمند، مخاطب با زوایای دیگری از موسیقی کشورمان نیز آشنا کنیم.
مخاطب، یا متنفر، یا عاشق موسیقی تجربی‌ست!
این دانش‌آموخته دانشگاه صنعتی شریف افزود: موسیقی تجربی با توجه ناشنیده بودن و زایش از دل تجربه -و نه سنت- ناشناخته است و حد وسط ندارد! مخاطب یا از آن تنفر پیدا می‌کند و یا عاشقش می‌شود! موسیقی تجربی به نوعی «مهرآکین» است و می‌تواند هم در دل خود «مهر» و هم «کینه» داشته باشد. مهم این است که آن دسته از شنوندگان که می‌توانند با موسیقی تجربی ارتباط برقرار کنند، خود را در این قطعات بیابند! گویی در دل این آثار تجربه‌پردازی می‌کنند و در این طبع‌آزماییِ جدید، حس رهایی دارند. این، هنر موسیقی تجربی است که می‌تواند در خدمت فرهنگ و هنر ایرانی درآید و از این طریق، مخاطب را با سرمایه‌های فرهنگی کشورمان ارتباط دهد.
انتظاری از هیچ مسئولی نداریم!/ هنر راه خود را می‌رود
فراز عبدللهی در پایان، ضمن تشریح فضای حاکم بر فعالیت موسیقایی برای هنرمندان سبک راک تجربی گفت: فکر می‌کنم هر هنرمندی در ایران می‌داند خط قرمز کجاست. ما هم این خطوط را می‌شناسیم؛ در نتیجه بحثی درباره صدور مجوزهای هنری ندارم و خُرده‌ای به دیرکردها و مسیرهای طولانی نمی‌گیرم. اگر کسی جز این هم انتظاری داشته باشد بی‌جاست و ما هنرمندان هر یک به نحوی به روال‌ها و خطوط مختلف آشناییم. لذا انتظاری از هیچ‌کدام از مسئولان در قبال کار متفاوتی که انجام می‌دهیم ندارم؛ هرچند از شهرداری اصفهان همیشه بابت تمام حمایت‌هایی که در این سال‌ها داشتند سپاسگزار بوده‌ام. تنها انتظاری که از متصدیان فرهنگ در کشور دارم این است که اگر می‌خواهید برای هنر ایران کاری کنید، بهتر است کاری نکنید! فکر می‌کنم هنر چه کسی بخواهد یا نخواهد، راه خود را طی کرده و به پیش خواهد رفت.
خبرنگار: محمدرضا زاهد
انتهای پیام/
نظر شما