آخرین مسابقه بزرگ برگزارشده در ورزشگاه امام رضا (ع) را عملاً کسی به یاد نمیآورد؛ ورزشگاهی مدرن، پرهزینه و استاندارد که سالهاست بیشتر شبیه یک بنای نمایشی است تا قلب تپنده فوتبال شرق کشور.
با این حال، همین ورزشگاه میزبان دیدار ابومسلم ثامن مشهد در لیگ سه بود؛ مسابقهای با حدود ۲۵ هزار تماشاگر زن و مرد، نزدیک به ظرفیت واقعی ورزشگاه. نه مشکل ترافیکی خاصی گزارش شد و نه اختلالی در نظم شهری؛ برعکس، بهدلیل قرارگیری ورزشگاه در محدوده شهر، دسترسی و حملونقل عمومی برای تماشاگران سادهتر از بسیاری از ورزشگاههای حاشیهای کشور بود. پس اگر مشکلات ترافیکی واقعی است، چرا این ورزشگاه را وسط شهر ساختند که عملاً یک بازی نتواند برگزار شود؟
برای برگزاری مسابقه در ورزشگاه امام رضا، عملاً تنها سد موجود، تأیید شورای تأمین است؛ شورایی که در مرحله نخست با میزبانی دیدار استقلال و گلگهر موافقت کرده بود.
آیا شورای تأمین بعد از رسانهای شدن بازی تازه متوجه شد ورزشگاه در مرکز شهر است؟ آیا ناگهان یادشان آمد استقلال در مشهد هوادار کم ندارد؟یا این ملاحظات فقط پس از فشار یک قشر خاص به خاطر آمد؟
افکار عمومی مشهد آنقدر ساده نیست که این تغییر موضع ناگهانی را تصادفی بداند. وقتی همهچیز مهیاست، از زمین و سکو تا سابقه میزبانی، عقبنشینی ناگهانی نه دلسوزی برای نظم شهری است و نه دغدغه امنیت؛ بیشتر شبیه فرار از مسئولیت است.
خطاب به مسئولان ورزشی، اجرایی، دولتی و سیاسی شهر و استان باید شفاف گفت: اگر نمیخواهید، نمیتوانید یا اجازه ندارید فوتبال را به ورزشگاه امام رضا برگردانید، صریح بگویید. اما با بازی رسانهای و انداختن توپ به زمین ترافیک، امنیت و مرکز شهر بودن، آبروی شهری با میلیونها هوادار فوتبال را خرج توجیه تصمیمهای پشتپرده نکنید.
مشهد نه شهر بیفوتبال است، نه مردمی ناتوان از میزبانی و نه ورزشگاهی فاقد ظرفیت؛ آنچه کم است فقط ارادهای شفاف و مسئولیتی پذیرفتهشده است.
* فعال رسانهای
انتهای پیام/
نظر شما