به گزارش خبرنگار علم و فناوری ایسکانیوز؛ محققان در جایی که زمانی سالن اجتماعات در روم باستان بود و توسط ژولیوس سزار ساخته شده، گودالی مملو از زباله‌های پزشکی را پیدا کردند که قدمت آن رنسانس در قرن شانزدهم میلادی برمی‌گردد.

این مصنوعات شامل تجهیزات پزشکی (مانند کوزه‌های شیشه‌ای برای جمع‌آوری ادرار)، ظروف سرامیکی دارو و مجسمه‌های سرامیکی بود که احتمالاً وسایل شخصی بودند.

کشف تابوت‌های ایرانی و رومی باستان در مصر

باستان‌شناسان دانمارکی معتقدند که این زباله‌دان احتمالا برای دفع وسایل به ویژه وسایل عفونی برای کاهش شیوع بیماری‌های همه‌گیر در دوره رنسانس استفاده می‌شده تا بیماری را در این شهر پرجمعیت کنترل کنند.

محققان می‌گویند: تعریف زباله‌های پزشکی در باستان‌شناسی می‌تواند چالش‌برانگیز باشد، زیرا نیازمند یک رویکرد یکپارچه است تا داده‌های حفاری را با مطالعات مواد و تجزیه و تحلیل بافتی دقیق ادغام کند.

برخی از وسایل شخصی یافت شده در زباله‌دان پزشکی؛ مجسمه یک شتر، مدال‌ها، سکه، حلقه‌های دوک و یک مهره تسبیح

حفاری‌های این سایت باستانی از سال ۲۰۲۱ شروع شد که طی آن تیم تحقیقاتی یک اتاقک عجیب و غریب آجرچینی شده به عمق ۲/۸ متری را پیدا کردند که با لایه‌ای از خاک رس فشرده محتویات آن پنهان شده بود. محققان با تحقیقات بیشتر متوجه شدند که این آب‌انباز مربوط به قرن شانزدهم پس از میلاد است که به هیچ عنوان بعد از این زمان از آن استفاده نشده است. از این رو، محققان معتقدند که این یک حفره یکبار مصرف بوده است.

تیم باستان‌شناسی در زیر خاک رس، اشیای جالبی را پیدا کردند؛ خرده‌های شکسته شیشه، ظروف سرامیکی کوچک و دست نخورده، وسایل شخصی مانند مجسمه‌های سفالی، حلقه‌های چرخان و یک مهره که احتمالا مربوط به تسبیح است. اما وسایل بیشتری که پیدا کردند، داستان را کمی برگرداند. آنها مقداری چوب کربنیزه (سوخته) و همچنین گیره سربی‌ای پیدا کردند که معمولا در اتصالات مبلمان مورد استفاده قرار می‌گیرد. این مجموعه زیر یک کلاه گلی مهر و موم شده پیدا شدند.

تکه‌های کوزه یا مخزن جمع‌آوری ادرار

محققان می‌گویند که در طول دوره قرون وسطی، معاینه بصری ادرار مهم‌ترین ابزار تشخیصی در پزشکی به شمار می‌آمد و این روند تا قرن هجدهم هم باقی ماند. ادرار بیمار در یک کوزه فلاسک مانند ریخته می‌شد تا پزشک بتواند رنگ، رسوب، بو و گاهی اوقات طعم آن را مشاهده کند.

جالب است بدانید که در کنار این ابزار پزشکی، اقلام دیگری مانند ظروف سرامیکی پخت و پز هم وجود داشت. این یعنی که در آن زمان نیز پس از پذیرش بیمار (همانند بیمارستان‌های کنونی) به او کیت داده می‌شد که ظرف غذا جزو آن بود.

محققان با کنار هم قرار دادن این سرنخ‌ها به این نتیجه رسیدند که این وسایل مربوط به ضدعفونی کردن بوده است. چوب سوخته با پروتکل‌های بیمارستانی قرن هفدهمی مطابقت دارد؛ مبلمان، ملحفه، ظروف غذاخوری و سایر مواردی که با بیماران مبتلا به بیماری‌های عفونی مانند طاعون در تماس بودند، سوزانده می‌شدند.

محققان همچنین به این نتیجه رسیدند که مهر و موم این گودال با گل کاملا عمدی بوده و هر کسی که اشیاء را درون آن ریخته می‌خواسته گودال کاملا غیرقابل دسترس شود.

این کشف نشان می‌دهد که باید توجه بیشتری به نحوه برخورد پیشینیان‌مان با مهار بیماری، به ویژه در مراکز شهری بزرگ مانند روم، معطوف شود.

انتهای پیام/