چهارم دی ماه در ایران، روز بزرگداشت و ولادت پدر شعر فارسی رودکی است. او نخستین ستاره درخشان آسمان شعر فارسی بود که آغازی شد بر تاریخ و ادبیات اندیشه‌ورز زبان فارسی. رودکی با نام ابو عبدالله جعفر بن محمد بن عبدالرحمن بن آدم رودکی در نزدیکی سمرقند متولد شد. دوران طفولیت خود را نزد حکیمی به نام ابولعبک بختیار، قرآن و زبان را آموخت.

او در زمانی قلم زد که فارسی جان کمی در تن داشت. زمانی می‌زیست که دربار ساسانی با تزلزل و شکست همراه بود. اما رودکی با ذوقی سرشار و اندیشه‌ای روشن، به این زبان جان بخشید.
این روز، فرصتی است تا این شاعر خلاق و نوآور را ارج نهیم. او با آثار ماندگار و ادبیات روان، باعث زنده نگه‌ داشتن سبک قصیده و مهم‌تر زبان فارسی دری شد.

شعر او تنها آفرینش زیبایی نبود، بلکه دعوتی به خرد و آگاهی بود. در نگاه رودکی، انسان با دانایی و آگاهی معنا می‌یابد. او علم را چراغ راه زندگی و سعادت می‌دانست، نه زینت سخن. در اشعارش، دانایی برتر از ثروت و قدرت جلوه می‌کند.

رودکی باور داشت که دانش، ماندگارترین دارایی بشر است. همین نگرش خردمحور، شعر فارسی را به مسیر تعالی کشاند و او با آثاری همچون «بوی جوی مولیان » نه تنها نقش مهمی در ترویج زبان و ادبیات فارسی داشت بلکه جهان شمول، انسان محور و خدامحور را در قالب شعری جاودانه ساخت .

رودکی در اوج شهرت شعری جهان را ترک کرد. این شاعر پرآوازه پس از سال‌ها زندگی در دربار پادشاهان و خلق آثار ادبی بسیار برای همیشه در سال ۳۲۹ هجری قمری دیار شعر و عرفان را ترک کرد.
حدیثه محمدی- دانشجوی کارشناسی حقوق

انتهای یادداشت./