پیاده‌روی اربعین، صرفاً یک گردهمایی مذهبی یا یک رویداد تاریخی نیست؛ بلکه در بطن خود، تمرینی عمیق برای تحقق یک زندگی توحیدی است.

این پیاده‌روی عظیم، با تمام ابعاد معنوی، اجتماعی و حتی جسمی‌اش، بستری فراهم می‌آورد تا انسان‌ها به شکلی عملی و در بستر واقعیت‌های زندگی، آموزه‌های توحیدی را تجربه کنند.

در پیاده‌روی اربعین، زائران از تعلقات دنیوی رها می‌شوند؛ خانه‌ها، شغل‌ها و حتی آسایش شخصی را برای مدتی کنار می‌گذارند تا تنها هدفشان رسیدن به معشوق باشد. این رهایی، تمرینی عملی برای بندگی خالصانه و متوجه شدن تمام و کمال به سوی خداوند است. مواجهه با سختی‌های مسیر، خستگی و ناشناخته‌ها، زائر را به توکل محض به خداوند سوق می‌دهد.

این تجربه، درسی عملی است که چگونه می‌توان در برابر مشقت‌ها به قدرت لایزال الهی تکیه کرد و تسلیم اراده او شد. فضای اربعین، مملو از ذکر و دعا و مناجات است؛ این حضور دائمی قلب و زبان در محضر حق، مصداق بارز "توحید در ذکر" و پیوند ناگسستنی با مبدأ هستی است.

در هیاهوی زندگی مدرن، انسان گاهی از خود واقعی‌اش دور می‌شود اما اربعین، فرصتی برای خلوت با خویشتن، تأمل در مسیر زندگی و بازگشت به فطرت پاک الهی است. این خودشناسی، گامی مهم در مسیر "توحید فردی" است.

فضای معنوی و جمعی اربعین، به تهذیب نفس و دوری از خودخواهی‌ها کمک می‌کند؛ زائر می‌آموزد که خواسته‌های فردی‌اش را فدای هدف بزرگ‌تر کند و این، مبارزه‌ای عملی با "هوای نفس" و گامی در جهت "توحید در عمل" است.

در مراسم پیاده‌روی اربعین، مرزهای نژاد، زبان، ملیت و طبقه اجتماعی کمرنگ می‌شود و همه برای یک هدف مشترک قدم برمی‌دارند و در کنار هم، طعم برادری و برابری واقعی را می‌چشند و این همان توحید در جامعه است که همه را، بندگان یک خدا و در یک سطح می‌بیند.

موکب‌داران با تمام وجود به زائران خدمت می‌کنند، بدون هیچ چشم‌داشتی و این ایثار، نمود عینی "توحید در عمل" است؛ چرا که خدمت به خلق را خدمت به خالق می‌دانند و از مال و جان خود برای رضای او می‌گذرند.

این گردهمایی عظیم، پیامی آشکار از وحدت امت اسلامی و حتی بشریت است؛ پیامی که نشان می‌دهد چگونه می‌توان با محوریت عشق الهی، میلیون‌ها انسان، با هم متحد و یک جبهه واحد در برابر ظلم و فساد تشکیل دهند.

این گردهمایی به زائران فرصت می‌دهد تا در یک کارگاه عملی بزرگ، آموزه‌های توحیدی را در ابعاد مختلف زندگی خود به کار بندند و پیوند میان باور، گفتار و رفتار را به معنای واقعی کلمه تجربه کنند و هم‌سویی کلانی بین داشتن ایمان و ظهور آن در عمل ایجاد کنند.

این پیاده‌روی، در واقع مسیری است به سوی یک زندگی کاملاً توحیدی، که در آن هر ذره و هر عملی، جلوه‌ای از اراده و حضور خداوند است.

* معاون فرهنگی و اجتماعی سازمان بسیج اساتید دانشگاه‌ها و مراکز آموزش عالی استان مازندران

انتهای یادداشت/