به گزارش گروه فرهنگ و هنر ایسکانیوز، پیاده‌روی اربعین، یکی از بزرگ‌ترین گردهمایی‌های مذهبی جهان، جلوه‌ای عظیم از ایمان، محبت، و اتحاد شیعیان و آزادگان جهان است. این حرکت کاروانی که هر ساله در ایام اربعین حسینی شکل می‌گیرد، فراتر از یک راهپیمایی معمولی است؛ نمادی است از استمرار راه عاشورا تا ظهور منجی موعود (عج)، و بیانگر اتصال قلبی و عملی مؤمنان به نهضت امام حسین (ع).

در این راهپیمایی میلیونی، زائران از اقصی‌نقاط ایران، عراق، لبنان، پاکستان، افغانستان، کشورهای حاشیه خلیج‌فارس، و حتی اروپا و آمریکا به سوی کربلا رهسپار می‌شوند. آنان کیلومترها راه را با پای پیاده طی می‌کنند تا در چهلمین روز شهادت سیدالشهدا، در حرم او حضور یابند و با این حضور، با آرمان‌های حسینی تجدید بیعت کنند. این حرکت مردمی، نه‌تنها تبلوری از عشق به امام حسین (ع) است، بلکه نمایش همبستگی مسلمانان و مظلومان در برابر ظلم، استکبار و جهل زمانه است.

پیاده‌روی اربعین امتداد طبیعی قیام عاشوراست. همان‌گونه که امام حسین (ع) در عاشورا در برابر ظلم یزیدی ایستاد و با خون خود دین را زنده کرد، زائران اربعین نیز با قدم‌های خسته اما مصمم خود، پیام آن قیام را به گوش جهانیان می‌رسانند. این حرکت، تنها یک سوگواری نیست؛ یک بیانیه‌ی عملی از جانب امت است که نشان می‌دهد «کل یوم عاشورا و کل أرض کربلا» تنها شعار نیست، بلکه واقعیتی جاری در تاریخ است.

کاروان‌های پیاده‌روی اربعین، تصویر کوچکی از جامعه‌ی آرمانی مهدوی را ترسیم می‌کنند. در این مسیر، مرزهای قومیت، زبان، نژاد و حتی مذهب رنگ می‌بازد. همه در خدمت یک هدف مشترک‌اند: لبیک به ندای «هل من ناصر ینصرنی». در میانه‌ی راه، موکب‌داران عراقی و دیگر ملت‌ها با تمام وجود از زائران پذیرایی می‌کنند، بی‌چشمداشت و با نهایت عشق. این ایثار، یادآور جامعه‌ای است که در دوران ظهور امام زمان (عج) تحقق می‌یابد؛ جامعه‌ای سرشار از عدالت، محبت، تعاون و وفاداری.

پیاده‌روی اربعین، فرصتی برای تربیت روح، تمرین صبر، و تجربه‌ی همزیستی مؤمنانه است. در هر قدم، زائر با خود و خدای خود خلوت می‌کند، یاد مصائب اهل بیت (ع) را در دل می‌پرورد و در عین حال با دیگر زائران پیوند برادری می‌سازد. این‌گونه است که این حرکت عظیم، امتداد معنوی مسیر عاشورا و مقدمه‌ای بر قیام جهانی عدالت‌طلبانه امام مهدی (عج) تلقی می‌شود.

در کنار دریافت برکات روحی اربعین نیاز است تا زائران تا حدودی با کسب معرفت از فضای معنوی اربعین بهره مند شوند و با مطالعه در این خصوص بتوانند بر دانش خود بیفزایند. کتاب «قدم عاشقی» که گردآوری سخنان محمدرضا عابدینی در خصوص کنگره بزرگ اربعین است یکی از کتاب هایی است که در زمینه می تواند کمک کننده باشد. این کتاب توسط نشر معارف به چاپ رسیده و راهی بازار نشر شده است.

گفتار اول این کتاب با عنوان (اربعین و ظهور حق در طول تاریخ) دربردارنده نگاه تاریخی-تمدنی به جریان نبرد حق و باطل و نقش انبیا الهی در تاریخ انسانی و تبیین جایگاه حماسه عاشورا و توجه انبیا و اولیا الهی به آن، به عنوان گلوگاه تاریخ در این سیر و نسبت یابی اربعین به عنوان فعلیت و امتداد ظرفیت های عاشورا برای مقدمه سازی ظهور است.

گفتار دوم با عنوان (اربعین؛ امتداد عاشورا تا ظهور) این مبنا را با نگاهی عینی و مصداقی و با تدبر و تجربه اندیشی در متن حماسه پیاده روی اربعین همراه می سازد و تلاش می کند با نگاهی تحلیلی و مصداقی به نهضت اربعین ظرفیت آن را به عنوان یک الگوی اجتماعی و تمدنی تحلیل کرده و در نهایت به آسیب شناسی اربعین بپردازد.

(شرح زیارت نامه اربعین) در گفتار سوم تلاش شده است، به زیارت اربعین به عنوان فصل اخیر و کمالی غایی زائر نگاه شده و شرحی هر چند مختصر بر متن زیارت نامه اربعین، با این مبنا اراده شود.

نهضت عظیم پیاده روی اربعین با پرچم یا لثارات الحسین بسترساز ظهور و همراهی با کاروان حسینی است که با وسعت دید توحیدی زینبی که «مَا رَأیتُ الاّجَمیلاً» و با «قدم عاشقی» وادی سلوک توحید ولایی را طی می‌کند و با مشق قدم عاشقی در کوی محبت حسینی خود را از تعلقات دنیایی تکان داده و قدم به قدم به سوی معشوق حرکت می‌کند تا به وصال برسد و زیارت اربعین اوج وصال محب با محبوب در این سیر است که پس از آن مأموریت گسترش نصرت امام را با رفتن به شهرها و کشورهای خود پیدا می‌کنند تا سال دیگر با عاشقان بیشتری در این وادی حرکت کنند و سربازی حضرت مهدی (عج) را رقم بزنند.

حضور در مجالس اهل بیت (ع) نیز تنها یک مراسم معمولی یا اجتماع مذهبی نیست، بلکه فرصتی است برای رشد معرفت، تعمیق ایمان، و تجدید عهد با راه و سیره‌ی خاندان عصمت و طهارت. از این‌رو، حضور در این محافل، نیازمند آدابی خاص است که اگر از نگاه معرفتی به آن‌ها بنگریم، نه تنها موجب بهره‌مندی بیشتر می‌شود، بلکه انسان را به ساحت قرب الهی نزدیک‌تر می‌کند.

نخستین و مهم‌ترین ادب معرفتی حضور در مجالس اهل بیت (ع)، نیت خالصانه است. کسی که با نیت قرب الی الله، معرفت به اهل بیت و پیروی از راه آنان در مجلس شرکت می‌کند، بهره‌مند می‌شود. اگر نیت، تنها برای رفع تکلیف اجتماعی، یا از روی عادت باشد، نتیجه‌ای جز حضور جسمانی در پی نخواهد داشت.

اگرچه ظاهر در مقایسه با باطن رتبه‌ی پایین‌تری دارد، اما از منظر معرفتی، ظاهر و باطن در تعامل‌اند. نشستن با ادب، پوشش مناسب، سکوت در هنگام سخنرانی، و احترام به مکان و زمان مجلس، همه بازتابی از ادب باطنی انسان در برابر خاندان عصمت و طهارت است. این آداب، دل را آماده‌ی دریافت انوار معرفت می‌کند.

گریه در مجالس اهل بیت، به‌ویژه در عزای سیدالشهدا (ع)، دارای ارزش بالایی است. اما گریه‌ای که از فهم مصیبت و درک مظلومیت اهل بیت سرچشمه می‌گیرد، تأثیر معنوی بیشتری دارد. گریه‌ای که مقدمه‌ی حرکت باشد، نه صرفاً احساسات زودگذر. گریه‌ای که انسان را از غفلت بیرون آورد و به سوی اصلاح نفس سوق دهد.

آداب حضور در مجالس اهل بیت نیز باید با شناخت و مطالعه به دست آید که کتاب «ادب عاشقی» که گردآوری سخنان محمدرضا عابدینی است از جمله کتاب هاییست که می تواند در شناخت آداب شرکت در مجالس اهل بیت کمک کننده باشد.

این کتاب در ده فصل، دربردارنده آداب مقدماتی حضور در مجالس اهل بیت، آداب معرفتی مجالس اهل بیت و نکات کاربردی فردی، جمعی، تشکیلاتی و تمدنی در این زمینه است.

به بیان نویسنده این کتاب، ادب عاشقی، ادب ارتباط با اهل بیت و ادب محبت به ایشان در مجالس اهل بیت است و ما با توجه و محبت مان به اهل بیت، ظرف دریافت محبت و توجه ایشان می شویم. لذا هر چقدر با توجه بیشتر و ادب بیشتر در این مجالس حاضر شویم در وجود ما این اثر را خواهد گذاشت که توجه و محبت اهل بیت را با خود داشته باشیم و اگر این ادب حضور و توجه نباشد، خودمان را از رحمت و محبت ایشان محروم ساخته ایم.

در بخشی از کتاب آمده است:

اگر انسان با این نگاه با این نگاه به مجلس امام حسین (ع) ورود پیدا کند حال او حال مراقبه و حال توجه است. اگر واقعا امام حسین (ع) را با بدن مادی میدیدیم، چطور با مراقبه بیشتری ورود پیدا میکردیم! حتی اگر به کربلا مشرف شویم و بر ضریح مبارک و مطهر ایشان وارد شویم چقدر حال ما منقلب است! خود ایشان فرموده اند ما این حضور و ارتباط مستقیم را به مجالس هم توسعه داده‌ایم؛ لذا مجالس امام حسین (ع) ورود بر امام حسین (ع) است. همان گونه که در زیارت کربلا و به قصد زیارت کربلا حال انسان منقلب می شود، وارد شدن به مجالس امام حسین (ع) وارد شدن و همراه شدن با کاروان امام حسین (ع) است. اگر این احساس به ما دست داد آن موقع میبینیم که ورود به مجلس امام حسین (ع) مراقبه ویژه ای برای انسان ایجاد میکند؛ یعنی اینگونه نیست که وقتی فرد از مجلس خارج می شود هیچ تغییری نکرده باشد.

در نهایت اربعین پلی است میان گذشته خونین کربلا و آینده روشن ظهور. باید زائر اربعین، با پای پیاده و با ادب و خلوص به سوی حرم برود و دلش با ظهور همراه باشد؛ با هر قدم، دعای «اللهم عجل لولیک الفرج» را زمزمه کند، چرا که راه کربلا، راه آمادگی برای نصرت مهدی فاطمه (عج) است.

انتهای پیام/