امیر علی‌سوار در گفت‌وگو با خبرنگار گروه دانشگاه ایسکانیوز، با بیان این که پس از ۱۵ سال تجربه در کار و تعمیر دستگاه‌های قابل حرکت برای حفاری و جوشکاری توانستم نقاط ضعف دستگاه‌های تولید داخل و خارج را استخراج کنم، اظهار کرد: سپس از یک دستگاه اروپایی الهام گرفته و محصول خودمان را ساختیم. البته هیچ قطعه‌ای از دستگاه ما با آن دستگاه مشابهت ندارد.
تامین منافع ملی کشور با تحقق مالکیت معنوی
این فناور افزود: نخستین مشکل من به عنوان یک دانشجو برای تولید، تامین منابع مالی بود. یکی دیگر از مشکلات، نداشتن فضا برای شروع کار بود. در ادامه با مشکلاتی در زمینه گرفتن پروانه بهره‌برداری و ساخت مواجه بودیم که هنوز هم موفق به دریافت آن نشدیم. برای خرید قطعات و لوازم دستگاه از بازار ناچار بودیم که نقد خرید کنیم، درحالی که هیچ فرد یا نهادی حاضر نیست برای ساخت یک نمونه سرمایه‌گذاری کند.
وی با اشاره به این که دانشجویان برای شروع فعالیت‌های اقتصادی در مواردی مانند تبلیغات و جمع‌آوری نیروی انسانی نیاز به مشاوره دارند، گفت: وقتی به شهرک‌های صنعتی رجوع می‌کنیم تا فضایی را اجاره یا خریداری کنیم، هیچ توجهی به دستاوردهای ما ندارند. قیمت دستگاهی که من ساخته‌ام، نصف نمونه خارجی است. این دستگاه با امکانات داخلی ساخته شده؛ اما هیچ ارگان یا دستگاهی از آن حمایت نمی‌کند. تنها لطفی که می‌کنند معرفی به بانک است در حالی که بانک ضامن و وثیقه می‌خواهد.
علی‌سوار خاطرنشان کرد: ما توانایی داریم؛ اما نیاز به امکانات، فضا و تسهیلات نیز احساس می‌شود. دانشجویان بسیاری هستند که طراحی انجام داده‌اند؛ اما نمی‌توانند ایده را به ساخت برسانند چون مشکل مالی دارند. بزرگترین گلایه من از نبود حمایت از طرح‌هاست. طرح‌های اولیه در ابتدا ناشناخته‌اند و طبیعی است که مورد حمایت نباشند؛ اما طرح ما که به ساخت رسیده و تعدادی دستگاه هم به فروش رسیده است، چرا همچنان حمایت نمی‌شود؟
این فناور تصریح کرد: من معتقدم بیکاری با همین فعالیت‌های صنعتی کوچک از بین می‌رود. نه با برگزاری سمینار و همایش. به عنوان مثال ما دستگاهی ساختیم برای ۳۰ نفر اشتغال مستقیم و برای ۸۰ نفر اشتغال غیرمستقیم ایجاد کرده است.
وی تاکید کرد: دانشجو نیازمند حمایت است تا شکوفا شود. رقابت در سال‌های اخیر تنگاتنگ و آگاهانه شده است. به لطف پیشرفت‌هایی که در علم و تکنولوژی اتفاق افتاده، همه می‌دانند که چه مسیری را دنبال می‌کنند؛ اما در زمینه حمایت‌های مادی و معنوی محدودیت دارند. سرمایه یک دانشجو تفکر و تخصص اوست، این سرمایه نیازمند حمایت است. حمایت از دانشجویان، حمایت از کشور را به دنبال خواهد داشت.
دانشگاه به دانشجو به چشم سرمایه نگاه نمی‌کند
علی‌سوار بیان کرد: متاسفانه دانشگاه به دانشجو به چشم سرمایه نگاه نمی‌کند، در حالی که وسایل مورد استفاده مثل یخچال و میز اداره را سرمایه می‌بیند. وقتی یک مغز به دلیل مشکل مالی از تحصیل یا پژوهش بازمی‌ماند، رئیس دانشگاه باید گریه کند.
این فناور اظهار کرد: وقتی از دانش‌آموزان می‌پرسیم قصد دارند در چه رشته‌ای تحصیل کنند، می‌گویند در هر رشته‌ای که قبول شویم. کسی که در رشته‌ای درس خوانده که مورد علاقه‌اش نیست و در شغلی سرکار است که تناسبی با علاقه و تخصص‌اش ندارد، چه تصمیمی می‌تواند برای آن شغل بگیرد. این فرد، فقط به دنبال کشتن وقت خواهد بود.
انتهای پیام/
نظر شما