به گزارش خبرنگار استانی ایسکانیوز از استان لرستان، زندان، از دور، نهادی حقوقی است. سازوکاری برای مجازات، نظارت، بازدارندگی. اما از نزدیک، از عمق زندگی مردمانی که به آن نزدیک شده‌اند، زندان ترجمه فقر است.

در جایی که اقلیم سخت است و اقتصاد ناپایدار، جایی که بیکاری ریشه‌دار و زیرساخت‌های مالی محدودند، ورود به زندان می‌تواند نه نتیجه خشونت که حاصل یک بدهی ساده باشد؛ یک چک برگشتی، یک تصادف بدون بیمه، یک ضمانت برای نزدیک‌ترین آدم‌ها.

زندان، در این شرایط زبان خاص خودش را دارد. زبانی که در آن انتظار واحد معناست، اضطراب قاعده است، و فراموشی نتیجه طبیعی. در بندهای عمومی، افراد نه فقط از زندگی عادی محروم می‌شوند، بلکه هویتشان در نظم زندان تحلیل می‌رود.

زمان در زندان نمی‌گذرد، ته‌نشین می‌شود و این ته‌نشینی، برای کسانی که نه با خشونت که با ناتوانی و بدهی وارد این فضا شده‌اند، شکننده‌تر است.

بر اساس اطلاعات توکل شاکرمی، رئیس ستاد دیه لرستان، ۳۰۰ نفر از زندانیان جرائم غیرعمد در زندان‌های این استان به سر می‌برند.

در تازه‌ترین اقدام، ستاد دیه لرستان پس از راستی‌آزمایی سوابق، ۱۱۴ نفر از این زندانیان را واجد شرایط دریافت کمک برای آزادی تشخیص داده است.

از این میان، ۱۰۰ نفر مرد و ۱۴ نفر زن هستند؛ یعنی ۱۴ روایت زنانه از بند، از چشم‌های منتظر کودک و از خانه‌هایی که بی محور و مادر مانده‌اند.

مجموع بدهی ۱۱۴ نفر حدود ۲۰۰ میلیارد تومان برآورد شده؛ اما با سازش، گذشت، اعسار و مذاکره، این عدد می‌تواند به ۱۵ میلیارد تومان کاهش یابد.

این رقم اگر تأمین شود، ۱۱۴ زندگی از سکون، سستی، و سلب کرامت نجات می‌یابد. فاصله میان ۲۰۰ میلیارد بدهی و ۱۵ میلیارد تأمین‌پذیر، فاصله میان زندان و رهایی است.

طبق گفته رئیس ستاد دیه لرستان، در نیمه نخست سال ۱۴۰۴، ۹۰ نفر از زندانیان جرائم غیرعمد با مجموع بدهی حدود ۱۵۴ میلیارد تومان از زندان‌های این استان آزاد شده‌اند.

در فرآیند آزادی این ۹۰ نفر، ۳۰ میلیارد تومان از طریق گذشت رضایت‌مندانه شکات تأمین شده‌است. از سوی دیگر، ۷ میلیارد تومان کمک خیّرین از راه مراسم سنتی گلریزان و مراجعات فردی به ستاد دیه لرستان جمع‌آوری و ۷ میلیارد تومان دیگر نیز از منابع بلاعوض تأمین شده است.

هر یک از ۳۰۰ نفر زندانی جرائم غیرعمد در زندان‌های لرستان یک روایت‌اند. روایتی از بدهی، حادثه، مهریه، چک برگشتی، سفته بدون پشتوانه یا تصادفی که بیمه آن را پوشش نداد.

زندان در این روایت‌ها لحظه‌ای است که مردی در مقابل فرزندش در دادگاه سکوت می‌کند، آن شبی که زنی از پشت تلفن زندان صدای گریه بچه‌اش را می‌شنود.

آن حس خفقان‌آور بوی دیوارهای سلولی که برای نخستین‌بار به سینه کسی می‌نشیند که حتی نمی‌داند چطور به اینجا رسیده است.

خبرنگار:مهدی پارسا

انتهای پیام/