به گزارش خبرنگار علم و فناوری ایسکانیوز؛ در مطالعه جدید محققان دانشگاه باث مشخص شد که ۴۳ درصد از کاربران تلفن همراه در مورد ردیابی اپلیکیشن‌ها و نقض حریم خصوصی‌شان سردرگم هستند یا اطمینان کامل ندارند. آنها نمی‌دانند که هدف از ردیابی یک اپلیکشن، عملکرد ذاتی آن است یا بهبود تجربه کاربری. این در حالی است که هم‌اکنون ردیابی اپلیکیشن‌ها توسط شرکت‌ها با مقاصد بسیاری انجام می‌شود که یکی از آنها ارائه تبلیغات هدفمند به کاربران است.

بهترین گوشی‌ها برای دانشجویان در سال ۲۰۲۳

زمانی که کاربران آیفون برای اولین بار یک اپلیکیشن را باز می‌کنند، یک پاپ‌آپ از آنها می‌پرسد که آیا می‌خواهند به شرکت سازنده اپ اجازه ردیابی فعالیت آنها را در سایر برنامه‌ها بدهد یا خیر. آنها می‌توانند همانطور که براساس چارچوب شفاف‌سازی ردیابی اپلیکیشن اپل -که در آوریل ۲۰۲۱ منتشر شده- یکی از دو گزینه «Ask App to Track» یا «Allow» را انتخاب کنند. کاربران اندروید نیز باید از طریق تنظیمات گوشی خود اجازه ردیابی اپلیکیشن را رد یا صادر کنند.

اگر کاربر اجازه ردیابی را به اپلیکیشن ندهد، شرکت هم نمی‌تواند داده‌های او را برای تبلیغات هدفمند استفاده کند و یا با کارگزاران داده به اشتراک بگذارد.

رایج‌ترین سوءتفاهمی (۲۴ درصد) که برای کاربران پیش می‌آید این است که ردیابی به اشتراک‌گذاری موقعیت فیزیکی (لوکیشن) دستگاه را با ردیابی استفاده از برنامه‌ها و وب‌سایت‌ها اشتباه می‌گیرند. به طور مثال، معمولا تصور می‌کنند که باید اجازه ردیابی برنامه‌های مربوط به خدمات تحویل غذا یا سلامت تناسب اندام را بپذیرند، زیرا معتقدند که لوکیشن آنها برای عملکرد برنامه ضروری است. در حالی که نیمی از کاربران (۵۱ درصد) اعلام کردند که نگران حریم خصوصی یا امنیت -از جمله امنیت داده‌ها پس از جمع‌آوری آنها- هستند، هیچ ارتباطی بین نگرانی آنها برای حریم خصوصی زندگی روزمره‌شان و نرخ اجازه ردیابی به اپ‌ وجود ندارد.

به گفته محققان، بخشی از این تردیدها و سردرگمی‌ها احتمالا به دلیل عدم وضوح عبارات انتخاب شده توسط شرکت‌ها در بخش نوتیفیکیشن‌ ردیابی است که به راحتی می‌توان آن را به اشتباه تفسیر کرد. به عنوان مثال، کی اپلیکیشنی وجود دارد که از کاربران می‌خواهد برای نسخه شخصی‌تر اجازه ردیابی به او بدهیم، اما تجربه‌ بهتر و شگفت‌انگیزتر این برنامه، به معنی عملکردهای بیشتر نیست، بلکه به معنی تبلیغات مرتبط‌تر است.

اگرچه متن اصلی مربوط به درخواست ردیابی اپلیکیشن‌ها استاندارد شده است، توسعه‌دهندگان آنها گاهی با اضافه کردن یک جمله برای توضیح دلیل درخواست مجوز ردیابی، عمدا کاربر را گیج می‌کنند و به احتمال زیاد هم به نتیجه مورد دلخواهش می‌رسند.

این مطالعه با عنوان «کاوش در انگیزه‌های کاربر پشت تصمیم‌های شفافیت ردیابی اپلیکیشن iOS»، در مجموعه مقالاتی درباره عوامل انسانی در سیستم‌های محاسباتی منتشر شده است. تصور می‌شود که این اولین تحلیل دانشگاهی از تصمیماتی است که افراد هنگام مواجهه با درخواست‌های ردیابی می‌گیرند.

دیوید الیس، پروفسور علوم رفتاری و یکی از نویسندگان این مقاله، می‌گوید: این تحقیق بیشتر نشان می‌دهد که چگونه اکثر مصرف کنندگان از نحوه استفاده از داده‌های دیجیتال خود آگاه نیستند. روزانه میلیون‌ها نفر از ما اطلاعات شخصی‌مان را با شرکت‌های فناوری به اشتراک می‌گذاریم و در حالی که برخی از این داده‌ها برای عملکرد صحیح این سرویس‌ها ضروری است، داده‌های دیگر به آنها اجازه می‌دهد از تبلیغات درآمدزایی کنند.

جالب است بدانید که براساس گزارش یک مرکز تحقیقاتی، پیش‌بینی می‌شود که هر باری که کاربری اجازه ردیابی به یک اپلیکیشن را نمی‌دهد، ۱۰ میلیارد دلار ضرر به شرکت‌های فناوری وارد می‌کند.

او می‌افزاید: کاربران هم‌اکنون اطلاعات و آگاهی نسبتا خوبی در مورد مزایای داشتن قفل صفحه یا تشخیص چهره در گوشی‌های هوشمند خود در محافظت از اطلاعات شخصی‌شان دارند، اما این اطلاعات در مورد مسائل امنیتی اپلیکیشن‌ها بسیار کم است. پس شرکت‌ها باید تدابیری بیندیشند تا کاربران بتوانند تصمیمات شفافی در مورد استفاده از داده‌ها آن هم در عصر دیجیتال بگیرند.

انتهای پیام/