به گزارش خبرنگار علم و فناوری ایسکانیوز؛ نپال با نام رسمی جمهوری فدرال دموکراتیک نپال کشوری است که در قاره آسیا در شمال هند قرار دارد و پایتخت آن «کاتماندو» است. جمعیت نپال حدود ۲۹ میلیون نفر و زبان رسمی آن نپالی است. واحد پول این کشور روپیه نپال است. این کشور تنها با چین و هند همسایه است.
اقتصاد نپال یک جامعه در حال توسعه است و تا حد زیادی به کشاورزی و حواله‌های ارزی وابسته است. تا اواسط قرن بیستم، نپال یک جامعه منزوی پیشاصنعتی بود که در سال ۱۹۵۱ بدون مدرسه، بیمارستان، جاده، مخابرات، برق، صنعت یا خدمات عمومی وارد دوران مدرن شد. با این حال، این کشور از دهه ۱۹۵۰ به سمت رشد اقتصادی پایدار پیشرفت کرده است.
در واقع، این کشور به آزادسازی اقتصادی روی آورد که این امر منجر به رشد اقتصادی و بهبود استانداردهای زندگی در مقایسه با گذشته شد. بزرگ‌ترین چالش‌های پیش روی این کشور در دستیابی به توسعه اقتصادی بالاتر، تغییرات مکرر در رهبری سیاسی و همچنین فساد است.
نپال از مجموعه‌ای از برنامه‌های پنج ساله برای پیشرفت در توسعه اقتصادی استفاده کرده است. این کشور نهمین برنامه توسعه اقتصادی خود را در سال ۲۰۰۲ تکمیل کرد. واحد پول آن قابل تبدیل به دلار شد و ۱۷ شرکت دولتی به بخش خصوصی وارد شدند. کمک‌های خارجی به نپال بیش از نیمی از بودجه توسعه را تشکیل می‌دهد. اولویت‌های دولت در طول این سال‌ها توسعه امکانات حمل و نقل و ارتباطات، کشاورزی و صنعت بوده است.
از سال ۱۹۷۵، بهبود مدیریت دولتی و تلاش‌های توسعه روستایی مورد تأکید قرار گرفته است. اقتصاد این کشور به شدت به واردات مواد اولیه و بازارهای خارجی برای محصولات جنگلی و کشاورزی خود وابسته است. نپال پتانسیل عظیمی برای منابع انرژی پایدار دارد که می‌تواند برای امنیت انرژی، رشد اقتصادی و پایداری محیط زیست مورد استفاده قرار گیرد.
کشاورزی همچنان فعالیت اصلی اقتصادی نپال به شمار می‌رود که حدود ۶۵ درصد از جمعیت را به کار می‌گیرد و ۳۱/۷ درصد از تولید ناخالص داخلی را تأمین می‌کند. این در حالی است که تنها حدود ۲۰ درصد از کل مساحت قابل کشت است. ۴۰/۷ درصد دیگر جنگلی است (یعنی پوشیده از درختچه‌ها، مراتع و جنگل‌ها)؛ و بقیه مناطق کوهستانی است. میوه‌ها و سبزیجات (سیب، گلابی، گوجه فرنگی، انواع سبزیجات سالادی، هلو، شلیل، سیب زمینی) و همچنین برنج و گندم محصولات اصلی غذایی هستند. مناطقی که کشاورزی در آنها وجود دارد، بخشی از آن مناطق تپه‌ای با کمبود غذا را تأمین می‌کند.
تولید ناخالص داخلی به شدت به وجوه ارسالی کارگران خارجی وابسته است. متعاقباً، توسعه اقتصادی در خدمات اجتماعی و زیرساخت‌ها در نپال پیشرفت چشمگیری نداشته است.
شهرهای بزرگ نپال از طریق تلفن و خدمات هوایی داخلی به پایتخت متصل هستند. صنایع فرش و پوشاک صادراتی مانند پشمینه در سال‌های اخیر به سرعت رشد کرده‌اند. این صنایع در مجموع تقریباً ۷۰ درصد از صادرات کالایی کشور را تشکیل می‌دهند.
شاخص هزینه زندگی در نپال نسبتاً پایین‌تر از بسیاری از کشورها است، اما نه کمترین آنها. کیفیت زندگی در سال‌های اخیر به مقدار بسیار نامطلوبی کاهش یافته است. در شاخص گرسنگی جهانی ۲۰۲۱، نپال از بین ۱۱۶ کشور رتبه ۷۶ را دارد.
نپال بدترین زیرساخت جاده‌ای را در آسیا دارد. تولید ناخالص داخلی نپال در سال ۲۰۲۴ بر اساس PPP (برابری قدرت خرید) ۲۴۳ میلیارد دلار و تخمین اولیه برای سال ۲۰۲۵ حدود ۲۵۵ میلیارد دلار تخمین زده است. این رقم ۶۵ درصد بیشتر از تخمین رسمی منتشر شده توسط بانک جهانی است.
از ابتدای صنعت خودروسازی
نپال تولید خودروهای تجاری را در سال ۱۹۹۷ با تأسیس شرکت «هولاس موتورز» (Hulas Motors) آغاز کرد. این شرکت خودروهای تجاری سبک (LCV) و خودروهای کوچک کاربردی (MUV) تولید می‌کند. اولین خودرویی که در نپال رانده شد در سال ۱۹۲۲ بود، زمانی که شاهزاده ادوارد هشتم (که بعدها پادشاه ادوارد هشتم شد) در یک سفر شکار سوار یکی از آنها شد.
اما در عرض همین چند سال، هم‌اکنون نپال ۲۴ شرکت خودروسازی دارد که وسایل نقلیه موتوری تولید می‌کنند. برخی از این شرکت‌ها عبارتند از «آی‌ام‌ای موتورز» و «کانتیننتال تریدینگ». اما موضوع اینجاست که نپال خودروسازی را از مونتاژ خودروی شرکت‌های خارجی شروع کرد. برندهای خودروسازی متعددی از جمله هیوندای با تاسیس کارخانه تولیدی در این کشور حضور قابل توجهی در نپال دارد. شرکت «لاکسمی» موتور توزیع‌کننده و تولیدکننده مجاز خودروهای هیوندای در نپال است و مدل‌هایی مانند «ونیو» را در این کشور تولید می‌کند.
با این حال، نپال در حال گذار از یک مکان اصلی مونتاژ خودرو به کشوری با قابلیت‌های تولیدی است که بر خودروهای برقی تمرکز دارد. این تغییر به دلیل عواملی مانند سیاست‌های دولت، افزایش آگاهی زیست‌محیطی و پتانسیل مقرون‌به‌صرفه بودن، به‌ویژه با افزایش محبوبیت خودروهای برقی چینی، رخ می‌دهد.
پیش به سوی خودروهای برقی
کاتماندو، پایتخت نپال، یکی از آلوده‌ترین شهرهای جهان است. اما همچنین یکی از سریع‌ترین بازارهای رو به رشد برای خودروهای برقی است: خودروهای برقی نپال اکنون از خودروهای جدید با سوخت فسیلی بیشتر فروش دارند.
در ایالات متحده، حدود ۹ درصد از خودروهای جدید فروخته شده در سال گذشته برقی بودند. در حالی که در نپال، این رقم حدود ۶۵ درصد بود.
«دیوید سیسلن»، مدیر کشوری بانک جهانی برای نپال، مالدیو و سریلانکا، می‌گوید: تحول واقعاً چشمگیری در جذب خودروهای برقی رخ داده است.
تنها پنج سال پیش، خودروهای برقی بخش کوچکی از فروش خودروهای جدید در نپال را تشکیل می‌دادند. مینی‌بوس‌های سه‌چرخ، وسیله نقلیه محبوب در این کشور، نیز عمدتاً بنزینی بودند. برای این وسایل نقلیه اکنون، نرخ پذیرش از کمتر از یک درصد به ۸۳ درصد رسیده است.
یک دلیل اصلی برای این تغییر وجود دارد. بسیاری از چالش‌های سیاست عمومی پیچیده، ظریف و غیرقابل درک هستند، اما این یکی برعکس است. فوق‌العاده ساده است. در ژوئیه ۲۰۲۱، دولت به طور اساسی عوارض واردات و مالیات غیرمستقیم بر خودروهای برقی را کاهش داد. در نتیجه مردم به این خودروها رو آوردند.
گفتنی است که این کشور اخیراً مالیات بر خودروهای برقی را کمی افزایش داده است، احتمالاً به این دلیل که درآمد را از دست می‌داد. اما خودروهای برقی هنوز هم مالیات بسیار کمی دارند.
پس از اینکه کسی صاحب یک خودروی برقی می‌شود، استفاده از آن نیز ارزان‌تر از یک خودروی بنزینی یا دیزلی است. این در هر جایی صادق است، اما در نپال، جایی که سوخت وارداتی و گران است، این موضوع نمود بیشتری پیدا کرد.
شارژ یک خودروی برقی می‌تواند یک دهم هزینه سوخت‌گیری یک وسیله نقلیه دیگر یا حتی کمتر باشد. مدل‌های موجود - از شرکت‌هایی مانند BYD چین و Tata هند - نیز مطلوب هستند.
جالب است بدانید که تسلا نیز اخیراً فروش خودرو در نپال را آغاز کرده است، اگرچه جایگزین‌های چینی مقرون به صرفه‌تر و مسلماً حتی عملکرد بهتری دارند.
سیسلن می‌گوید: شما هر روز، تمام روز، خودروهای برقی را در نپال می‌بینید. انگار نیمی از خودروهای موجود در جاده‌ها هستند. و تعداد نمایندگی‌های خودروی برقی بسیار زیاد است.
ناوگانی که برقی می‌شود
نپال از اولین پذیرندگان وسایل نقلیه سه چرخ برقی بود که در محل به عنوان «تمپو» شناخته می‌شوند. اولین موج صدها تمپو برقی، که توسط USAID (آژانس توسعه بین‌المللی آمریکا) تأمین مالی و به صورت محلی تولید می‌شد، در دهه ۱۹۹۰ در دره کاتماندو به بهره‌برداری رسید. اما با شروع قرن جدید، سیاست‌های دولت با کاهش مالیات واردات بر مینی‌بوس‌های گازی به نابودی این صنعت اولیه کمک کرد. اکنون، تمپوهای برقی مدرن دوباره به سرعت در حال رشد هستند.
البته شارژ کردن این خودروها هنوز هم یک چالش به شمار می‌رود، اگرچه زیرساخت‌های شارژ نیز به سرعت در حال رشد هستند، همراه با گزینه‌هایی مانند تعویض باتری.
«دیپاک رائونیار»، کارآفرینی که روی شبکه‌ای از ایستگاه‌های تعویض باتری برای خودروهای برقی دو چرخ و سه چرخ در سراسر منطقه کار می‌کند، می‌گوید: ما می‌خواهیم فناوری‌ای را به کار بگیریم تا در کل سفر نیازی به شارژ مجدد خودرو نباشد.
کاتماندو همچنین شروع به راه‌اندازی ناوگانی از اتوبوس‌های برقی بزرگ‌تر کرده است. سال گذشته، یک سرویس اتوبوسرانی اشتراکی که به شهر خدمات‌رسانی می‌کند، ۴۰ اتوبوس برقی جدید و یک ایستگاه شارژ بزرگ جدید به این شهر اضافه شد و اکنون قرار است که ۱۰۰ اتوبوس دیگر نیز اضافه شود. هزینه شارژ این اتوبوس‌ها حدود ۳۳ برابر کمتر از سوخت‌گیری با گازوئیل است، اگرچه هزینه اولیه آن بیشتر است.
به غیر از کاتماندو چندین شهر، از جمله «پوخارا» و «نپالگونج» استفاده از اتوبوس‌های برقی را شروع کرده‌اند و استان «باگماتی» اکنون دستور داده است که همه تاکسی‌های جدید باید برقی باشند. با وجود این تحولات مثبت، سرمایه‌گذاری بیشتر در خودروهای برقی تجاری برای تحقق پتانسیل کامل حمل و نقل عمومی برقی مورد نیاز است.
برق پاک
شارژ اساساً با برق پاک انجام می‌شود، زیرا بیشتر انرژی کشور از برق آبی تأمین می‌شود. سیسلن می‌گوید: این موضوع را حتی تأثیرگذارتر می‌کند. شما وسایل نقلیه خود را با برق زغال‌سنگ شارژ نمی‌کنید. شما آنها را با انرژی سبز شارژ می‌کنید.
اهداف اقلیمی نپال تحت توافق پاریس شامل رسیدن به ۹۰ درصد استفاده از خودروهای برقی برای وسایل نقلیه چهارچرخ شخصی تا سال ۲۰۳۰ است. اگرچه با تنها ۲۷ هزارم درصد از انتشار گازهای گلخانه‌ای جهانی، آب و هوا بزرگ‌ترین دلیل برای اقدام این کشور نیست - در عوض، آلودگی هوا دلیل اصلی آن است.
جغرافیای کاتماندو، که توسط کوه‌ها احاطه شده است، آلاینده‌ها را به دام می‌اندازد. تغییرات اقلیمی منجر به خشکسالی بیشتر در زمستان می‌شود، به این معنی که باران کمتری برای کمک به پاکسازی هوا وجود دارد. آلودگی از منابع مختلفی از جمله آتش‌سوزی‌های جنگلی (که به دلیل تغییرات اقلیمی نیز در حال افزایش است) و دیگ‌های بخار قدیمی در کارخانه‌ها باعث شده که بانک جهانی در حال تلاش برای جایگزینی آنها باشد. اما حمل و نقل یکی دیگر از عوامل کلیدی است. و با کاهش خودروهایی که در جاده‌های کاتماندو اگزوز سیاه تولید می‌کنند، این شهر به مکانی سالم‌تر برای زندگی تبدیل خواهد شد.
در صدر فروش خودروهای برقی
نپال با ۸۳ درصد از خرید خودروهای جدید برقی، در صدر فروش جدیدترین خودروهای برقی در سال ۲۰۲۳ قرار دارد.
از سال ۲۰۲۳، حدود ۴۵ هزار خودروی برقی در این کشور فعال هستند و فروش آنها در سال‌های اخیر بیش از ۲ برابر شده است. در سال مالی ۲۰۲۲ تا ۲۰۲۳، نپال چهار هزار و ۵۰ دستگاه خودروی چهارچرخ برقی وارد کرد که افزایش قابل توجهی نسبت به سال‌های گذشته نشان می‌دهد.
کل بازار خودروهای برقی، از جمله خودروهای سه‌چرخ، نیز گسترش یافته است و در همان سال ۶ هزار و ۹۱۴ دستگاه خودروی سه‌چرخ برقی وارد شده است. نسبت فروش خودروهای برقی به خودروهای موتور احتراق داخل اکنون به رقم چشمگیر ۶۰ به ۴۰ رسیده است که نشان دهنده افزایش تمایل مصرف‌کنندگان به خودروهای برقی است.
چرا خودروهای برقی در نپال منطقی هستند؟
به طور کلی باید گفت که دولت نپال اهداف بلندپروازانه‌ای را برای پذیرش خودروهای برقی تعیین کرده است و قصد دارد تا سال ۲۰۳۰، ۹۰ درصد از فروش خودروهای شخصی و ۶۰ درصد از فروش حمل و نقل عمومی را به خودروهای برقی اختصاص دهد.
چندین عامل، خودروهای برقی را به گزینه‌ای بسیار جذاب در نپال تبدیل می‌کند:
مالیات واردات پایین‌تر: خودروهای برقی در مقایسه با خودروهای احتراق داخلی (۲۳۸ درصد) از مالیات واردات بسیار پایین‌تری (حدود ۱۰ درصد) برخوردارند. این امر خودروهای برقی را به انتخابی اقتصادی‌تر برای مصرف‌کنندگان تبدیل می‌کند.
منبع انرژی پاک: نپال بیش از ۹۰ درصد از برق خود را از برق آبی تولید می‌کند و این امر خودروهای برقی را به گزینه‌ای پایدار تبدیل می‌کند که به کاهش وابستگی کشور به سوخت‌های فسیلی وارداتی کمک می‌کند.
صرفه‌جویی اقتصادی: خودروهای برقی در مقایسه با همتایان سوخت فسیلی خود، نگهداری و بهره‌برداری ارزان‌تری دارند. یک خودروی برقی می‌تواند تنها با ۳۰ کیلووات ساعت شارژ، ۱۰۰ مایل را طی کند، در حالی که هزینه‌های سوخت برای خودروهای سنتی بالاتر است.
مزایای زیست‌محیطی: تغییر به سمت خودروهای برقی به کاهش آلودگی هوا، به‌ویژه در مناطق شهری مانند کاتماندو، کمک می‌کند.
افزایش واردات: واردات خودروهای برقی نپال افزایش یافته است، به طوری که در سال مالی گذشته بیش از ۱۱ هزار و ۷۰۰ خودروی برقی وارد شده است که در مجموع به ۲۹/۴۸ میلیارد روپیه می‌رسد.
رشد صنعت: صنعت خودروهای برقی در نپال با ورود شرکت‌ها و برندهای مختلف به بازار، رشد قابل توجهی را تجربه می‌کند.
چالش‌ها و موانع سیاستگذاری
با وجود این مزایا، هنوز چالش‌هایی در گذار نپال به سمت حمل و نقل برقی وجود دارد. این کشور با کمبود زیرساخت‌های شارژ مواجه است و در حال حاضر حدود ۲۵۰ ایستگاه شارژ نصب شده است. اداره برق نپال برنامه‌های بلندپروازانه‌ای برای گسترش این تعداد با افزودن ۵۰۰ ایستگاه شارژ دیگر در سراسر کشور دارد. با این حال، تناقضات سیاستی و مقررات مالیاتی متغیر همچنان باعث ایجاد عدم قطعیت می‌شوند. در سال‌های اخیر، مالیات بر خودروهای برقی نوسان داشته است، به طوری که مالیات‌های بالاتری بر خودروهای برقی رده بالا اعمال می‌شود، اگرچه خودروهای برقی سطح پایین هنوز از نرخ مالیات مطلوبی برخوردارند.
علاوه بر این، آگاهی عمومی و در دسترس بودن خدمات پس از فروش همچنان از نگرانی‌ها است. بسیاری از خریداران بالقوه به دلیل نگرانی در مورد قابلیت اطمینان ایستگاه‌های شارژ در بزرگراه‌ها، به ویژه در مناطق روستایی، مردد هستند.
انتهای پیام/
نظر شما