به گزراش خبرنگار ورزشی ایسکانیوز، ماجرای تکواندو ایران و هادی ساعی از المپیک سیدنی آغاز شد. جایی که او برنز گرفت و تکواندو در کنار کشتی و وزنه‌برداری جزو رشته‌های مدال آور ما در المپیک قرار گرفت. این موفقیت در ۲۰۰۴ آتن و ۲۰۰۸ پکن هم تکرار شد. بازهم هادی ساعی اینبار دو طلا گرفت و پرافتخارترین المپین ایران هم شد. ۴ سال گذشت. المپیک ۲۰۱۲ لندن آغاز شد ولی اینبار هادی ساعی در کار نبود. فشار روی تکواندو زیاد بود. همه انتظار مدال داشتند.

بحران غیاب هادی

کاپیتان یوسف کرمی و خانم سوسن حاجی‌پور حذف شدند. اما محمد باقری معتمد فینالیست شد و نقره گرفت تا روند افتخارآفرینی تکواندو در المپیک قطع نشود. اما یک مشکل بزرگ وجود داشت‌. سن تیم بالا رفته بود و باید جوانگرایی اتفاق می‌افتاد. خون تازه به تیم ملی تزریق شد. فرزان عاشورزاده، مهدی خدابخشی و کیمیا علیزاده به تیم اضافه شدند. مدال‌های جهانی و گرنداسلم‌ها را درو کردند. تا جایی که عاشورزاده، سونامی تکواندو جهان لقب گرفت. به ریو رسیدیم. همه طلا را برای فرزان و مهدی کنار گذاشته بودیم و به کیمیا امید داشتیم. اما سرنوشت جور دیگری رقم خورد. عاشورزاده و خدابخشی حذف شدند و علیزاده برنز گرفت و تبدیل شد به اولین زن مدال‌دار ایران در المپیک. هر سه نفر بعد از المپیک شدید مصدوم شدند. تا جاییکه اینقدر افت کردند که دیگر نتوانستند پیراهن تیم ملی را به تن کنند. علیزاده و خدابخشی مهاجرت کردند. عاشورزاده اما ماند و جنگید؛ ولی نشد.

انتقادات به فدراسیون تکواندو شدت گرفت. اینکه نتوانستند این نسل جوان و جویای نام و پر پتانسیل را حفظ کنند؛ آنها را سیبل منتقدان کرده بود. کرونا هم نفس فدراسیون‌ها و ورزشکاران را گرفته بود. سرانجام بعد از یکسال تعویق ؛المپیک ۲۰۲۰ درسال ۲۰۲۱ برگزار شد. آرمین هادی‌پور، میرهاشم حسینی و ناهید کیانی نمایندگان ما در این رویداد بودند. هادی پور و حسینی از دور مسابقات کنار رفتند. ناهید کیانی هم در دور اول به کیمیا علیزاده که در مسابقات کسب سهمیه المپیک اروپا نتوانست سهمیه حضور در المپیک توکیو ۲۰۲۰ را کسب کند، اما با مجوز بورسیه کمیته جهانی المپیک (IOC) توانست زیر پرچم تیم پناهجویان المپیک به میدان برود؛ باخت. با کلی حواشی و سیاسی‌بازی و بازی روانی که علیهش راه انداختند. آنقدر به این دختر فشار آوردند که به گفته‌ خودش آرزوی مرگ کرد.

بازگشت هادی ساعی؛ احیای تکواندو ایران

سرانجام و پس از حواشی بسیار ، هادی ساعی و سیدمحمد پولادگر 15 دی‌ماه سال ۱۴۰۰ به‌عنوان دو رقیب در مجمع انتخاباتی فدراسیون تکواندو حاضر شدند و سرانجام پس از 21 سال ریاست پولادگر در تکواندو کشور، هادی ساعی با کسب 29 رای از 57 رای ماخوذه به‌عنوان رئیس جدید فدراسیون انتخاب شد. او تا المپیک دو سال و نیم فرصت داشت‌ بلکه بتواند این مخروبه را دوباره احیا کند. دست به تغییرات زد. زیرساخت‌ها را بازسازی و آماده‌سازی کرد. فدراسیون را استحاله کرد. شایستگان را بر مسندها نشاند و با رانت مبارزه کرد. در مسابقات کسب سهمیه المپیک پاریس ، چهار سهمیه گرفتیم. دو سهمیه در بانوان و دو سهمیه در آقایان. با توجه به سه دوره اخیر المپیک؛ خوش‌بین‌ترین‌ها هم حداکثر یک یا دو مدال را برای کاروان تکواندو جمهوری اسلامی ایران پیش بینی می‌کردند.

داستان اما جور دیگری رقم خورد. ما چهار مدال گرفتیم. برای اولین‌بار یک بانوی ایرانی در فینال المپیک حاضر شد و نقره گرفت. ناهید توانسته بود بر خودش غلبه کند و با روحیه بالا پا به میدان گذاشت و تمام رقیبانش، از جمله کیمیا علیزاده، را برد و به فینال رسید. مبینا نعمت زاده با ۱۹ سال سن قهرمان جهان را شکست داد و به نیمه‌نهایی رسید و برنز گرفت. مهران برخورداری تمام رقیبانش را در مهران تایم از پیش رو برداشت و به فینال رسید. هر چند دستش از خوش‌رنگ‌ترین مدال کوتاه ماند. و سرانجام جوان ۲۰ ساله ما، آرین سلیمی، این داستان دراماتیک را با پایانی خوش به اتمام رساند و مدال طلا را به گردن آویخت.

هادی ساعی دوباره برای تکواندوی ایران افتخار به ارمغان آورد. اینبار در جایگاه ریاست فدراسیون دست تکواندوی ایران را گرفت و بلند کرد و به پرواز درآورد. او و همکارانش در فدراسیون و کادر فنی توانستند بهترین عملکرد تاریخ تکواندو را رقم بزنند و نائب قهرمان المپیک شوند.

فصل تازه تکواندو ایران

اکنون به پایان دوره اول ریاست هادی ساعی بر فدراسیون تکواندو رسیدیم. تکواندو ایران وارد فصل تازه‌ای شده است؛ فصلی که نه فقط نتیجه کار تیم ملی در المپیک پاریس را ادامه می‌دهد، بلکه میراثی از اعتماد، انگیزه و نسل جوانی مستعد را نیز با خود به همراه دارد. این دوران نشان داد که هدایت هوشمندانه، حمایت از استعدادهای واقعی و باور به ظرفیت نسل جوان می‌تواند حتی از دل بحران‌ها، موفقیت‌های تاریخی بسازد. ساعی با حضور خود، ورزشکاران را نه تنها برای مدال، بلکه برای تجربه رقابت، غلبه بر فشار و رشد شخصی آماده کرد و روحیه تیمی را در دل فدراسیون و اعضای تیم ملی نهادینه کرد. اکنون با گذشت این دوره، مسیر تکواندو ایران روشن‌تر از همیشه است؛ ورزشکاران جوان با اعتماد به نفس بالا آماده رقابت‌های جهانی‌اند، و میراث مدیریتی ساعی به عنوان الگویی از تعهد، پشتکار و نگاه بلندمدت، برای نسل‌های بعدی تثبیت شده است. پایان این دوره، در واقع آغاز فصل جدیدی است؛ فصلی که هر موفقیت، هر مدال و هر لحظه افتخارآفرینی، به نوعی یادآور تلاش‌ها، حمایت‌ها و اثرگذاری تاریخی هادی ساعی است و نشان می‌دهد که او نه تنها در جایگاه ورزشکار، بلکه در جایگاه مدیری توانمند، تکواندو ایران را به اوج توانایی و اعتبار رساند.

خبرنگار: کوشا ساسانیان

انتهای پیام/