به گزارش خبرنگار فرهنگی ایسکانیوز، شیراز شهره عام و خاص است، شهری مملو از دیدنی‌های فراموش‌نشدنی. آرامگاه بابا کوهی یکی از دیدنی‌ های شیراز است که شاید نامش کمتر از حافظیه و سعدیه به گوش گردشگران آشنا باشد. این مقبره مدفن یکی از مشایخ‌ بزرگ‌ صوفیه‌ است.

بیشتر بخوانید:

گردشگری ایران / آرامگاه پیر پالاندوز مشهد

بابا کوهی کیست؟

شیخ ابوعبدالله بن عبیدالله شیرازی مشهور به بابا کوهی است که لقب بابا را به‌دلیل سالک بودنش گرفته است. وی در سال ۳۳۷ هجری قمری متولد شد و در سال ۴۴۲ هجری قمری درگذشت. ابن باکویه شیرازی در جوانی به کسب دانش پرداخت، با علمای زمان خود از جمله شیخ ابوسعید ابوالخیر و خواجه عبدالله انصاری ملاقات داشت و از محضر آن‌ها کسب دانش کرد. جامی شاعر قرن نهم نیز در نفحات الانس بسیار از بابا کوهی یاد کرده و او را بزرگ‌ترین شاعر زمان خود دانسته است.

گفته شده عبدالله باکویه دارای صفات حمید بود. او مسافرت‌هایی بسیار کرد و پس از استفاده از محضر بزرگان و در پایان عمر، به شیراز بازگشت. بابا کوهی به دور از مردم شهر در کوه شمالی شیراز در مغازه از کوه صبوی عزلت گرفت و به نیایش پرداخت. در سال ۴۴۲ او درگذشت و همان جا به خاک سپرده شد.

مغازه‌ای که شیخ در آن بود، به‌قول نویسنده فارسنامه بعدها تبدیل به آرامگاه بابا کوهی شد. ابن بلخی در فارسنامه اشاره می‌کند در کنار این مغازه چشمه‌ای نیز قرار داشت که بر سر آن اتاق‌ها و حجره‌ها ساخته شد. طبق برخی روایات، بابا کوهی شاعر نیز بوده است. برخی نیز بر این عقیده‌اند که بابا کوهی شاعر نبوده است و دیوانی که به وی نسبت داده شده است، مربوط به صوفی دیگری است که قرن نهم و دهم می‌زیست.

برخی از بزرگان در کتاب‌هایشان از بابا کوهی یاد کرده‌اند. یکی از آن‌ها جامی شاعر قرن نهم است. در کتاب نفحات الانس جامی، اسم بابا کوهی چند بار به چشم می‌خورد. او می‌گوید بابا کوهی بزرگ‌ترین شاعر آن دوره بود. شیخ عبدالله باکویه را با صفت‌های خوبش می‌شناختند. این عالم اهل سفر بود و از دانش افراد بزرگ بهره می‌برد. او در سال‌های پایانی عمرش تصمیم گرفت تا در کوهی به اسم صبوی زندگی کند. این کوه از دامنه‌های شمالی شهر شیراز است. بابا کوهی تا آخرین لحظه عمرش در این کوه به نیایش خدا مشغول بود. در حال حاضر آرامگاه این عالم در همان کوه است.

شک‌وشبهه‌ای در سرایندگی بابا کوهی

عده‌ای می‌گویند بابا کوهی و ابن کویه یک شخص نبودند. بابا کوهی هیچ شعری ننوشته است و فقط عارف بود؛ اما این موضوع هنوز مشخص نیست.

تاریخچه آرامگاه بابا کوهی

بقعه بابا کوهی در بالای کوه صبوی است. آرامگاه این عارف، تا زمان حکومت فرهاد میرزا معتمدالدوله سنگ قبر مشخصی نداشت. به دستور فرهاد میرزا معتمدالدوله که حاکم فارس بود، سنگ قبری روی قبر بابا کوهی گذاشتند. اگر به این سنگ قبر دقت کنید، تاریخ 1100 هجری قمری را که حکاکی شده می‌بینید. داخل آرامگاه باباکوهی، مقبره دیگری هم هست که می‌شود اسم کوچک‌علی را رویش دید.

سازمان میراث فرهنگی این آرامگاه را در سال 1379 ثبت کرده بود. بعد از تخریب‌شدن بقعه بابا کوهی، سازمان امور اوقاف آن را در سال 1391 مرمت کرد. این سازمان تصمیم داشت تا آرامگاه باکویه شیرازی را به امامزاده تبدیل کند؛ اما سازمان میراث فرهنگی و گردشگری با این کار مخالفت کرد.

گردشگاه بابا کوهی

این روزها در نزدیکی آرامگاه بابا کوهی، گردشگاهی درست کرده‌اند که می‌شود چند ساعتی را در آن به تفریح گذراند. هوای کوهستان هم تمیز است و حس‌وحال خوبی دارد. این گردشگاه به پارک کوهستانی بابا کوهی معروف است. درخت‌های کهنسالی در اطراف این گردشگاه کاشته‌اند که چشم‌انداز زیبایی دارد. تا گردشگاه بابا کوهی که رفتید، سری هم به اتاق‌های قدیمی آنجا بزنید.

قدمت این اتاق‌ها به دوره قاجار می‌رسد. گنبدی زیبا و چشمه آبی هم در کنارش وجود دارد. این اتاق‌ها را به دستور مویدالدوله طهماسب ساختند. مؤیدالدوله طهماسب میرزا نوه فتحعلی شاه بود که در آن دوره در فارس حکومت می‌کرد. او این بنا را در سال 1237 هجری شمسی ساخت. بعد از گذشت چند سال این بنا را مرمت کردند تا مثل گذشته زیبایی‌اش را داشته باشد.

انتهای پیام/