به گزارش خبرنگار علم و فناوری ایسکانیوز؛ دانشمندان باسابقه به الپائیس هشدار دادهاند که سیاستهای دونالد ترامپ به فروپاشی قدرت علمی آمریکا منجر خواهد شد؛ فروپاشیای که بازیابی آن ممکن است دههها طول بکشد!
در هفتههای اخیر، الپائیس با اکثر برندگان ۲۰ سال اخیر جایزه نوبل در فیزیک، شیمی و پزشکی در ایالات متحده تماس گرفته و پرسشنامهای درباره سیاستهای دونالد ترامپ در حوزه علم، پژوهش و سلامت ارسال کرده است. اکثریت این افراد پژوهشگران مطرح دنیا و برخی حتی بازنشسته هستند و منطقا نباید از انتقامجویی بترسند؛ اما تنها شمار اندکی از آنها حاضر به پاسخگویی شدهاند.
رولد هافمن، برنده نوبل شیمی ۱۹۸۱
در میان افرادی که جواب الپائیس را داده است، میتوان به رولد هافمن، برنده نوبل شیمی ۱۹۸۱، اشاره کرد که نوشته است: چرا غمگینم؟ ما وقتی من ۱۱ ساله بودم به آمریکا آمدیم. هر چند پدر و مادرم نتوانستند از آموزش و استعدادهایشان به طور کامل استفاده کنند، اما این کشور به فرزندشان، من (و خواهرم که اینجا متولد شد)، فرصت داد تا تحصیل کنیم و پژوهشهای شگفتانگیزی با همکاران بااستعداد از سراسر جهان انجام دهیم. اگر سیاستهای ترامپ به اجرا گذاشته شود، تجربهای که من داشتم دیگر برای نسلِ نوههای علمیام تقریباً غیرممکن خواهد بود.
هافمن در سال ۱۹۳۷ در لهستان به دنیا آمد. پدرش هیلل سافران، یهودی لهستانی، در ۱۹۴۳ به دلیل سازماندهی شورشی در اردوگاه کار اجباری به دست نازیها کشته شد. بیشتر اعضای خانواده او نیز در هولوکاست جان باختند. در ۱۹۴۹، پس از چند سال زندگی در اردوگاههای پناهندگان در اتریش و آلمان، هافمن همراه با مادر و ناپدریاش به ایالات متحده مهاجرت کرد.
این شیمیدان نظری نوبل خود را برای روشن کردن چگونگی انجام واکنشهای شیمیایی گرفت، زمانی که پژوهشگر دانشگاه کرنل بود. دانشگاه کرنل هماکنون همراه با هاروارد و سایر مؤسسات آیویلیگ با کاهش بودجه میلیاردی ترامپ روبهرو است.
هافمن توضیح میدهد: فراتر از تأثیر بر علم، شاهد حمله به دموکراسی از بالا به پایین هستیم و حتی مهمتر از آن، تأیید عمومیِ زورگویی، بیادبی و اقدام غیرقانونی. همچنین فرسایش سالها تلاش پایدار برای تشویق اقلیتها و مهاجران، که همگی ارزشمند بود.
یواخیم فرانک، برنده نوبل شیمی ۲۰۱۷
یکی از نخستین خاطرات یواخیم فرانک، دیدن سوختن خانهاش پس از بمباران متفقین در زیگن، مرکز تولید فولاد در آلمان نازی است. فرانک در دهه ۱۹۷۰ به آمریکا مهاجرت کرد و در سال ۲۰۱۷ نوبل شیمی را برای توسعه میکروسکوپ الکترونی کریو دریافت کرد، تحولی مهم برای مطالعه عملکرد مولکولهای حیاتی.
او هماکنون ۸۵ ساله و بازنشسته است و مینویسد: چنین شرایطی را در زندگیام ندیدهام، اما نزدیکترین مشابهت با رژیم هیتلر است، که به دلیل سیاستهای نژادی، بسیاری از دانشمندان را مجبور به ترک کشور کرد و منجر به پایان رهبری علمی آلمان شد.
وی همچنین مینویسند: من که در آلمانِ جنگ جهانی دوم به دنیا آمدم، احساس وحشتناکی دارم که زندگیام با ۲ رژیم فاشیستی قاب گرفته است.
ریچارد رابرتز، برنده نوبل فیزیولوژی یا پزشکی ۱۹۹۳
ریچارد رابرتز، بیوشیمیدان بریتانیاییتبار که بیشتر زندگی علمی خود را در آمریکا گذرانده و در ۱۹۹۳ نوبل پزشکی یا فیزیولوژی را برد، هشدار میدهد که حملات ترامپ پیامدهای اقتصادی جدی دارد.
او میگوید: در شرکتی کار میکنم که مواد آزمایشگاهی به زیستمولکولیستها و صنایع مختلف میفروشد. فروش ما همین حالا کاهش یافته و احتمالاً این روند ادامه خواهد یافت، هرچند به لطف تجارت خارجی و مشتریان بینالمللی، شرکت ما همچنان پابرجا خواهد ماند.
به باور او، نه تنها علم، بلکه سلامت عمومی، صنعت زیستفناوری و هر حرفه دیگری که بر دانش علمی و دانشجویان متکی است در خطر است. رابرتس اعتراف میکند: احساس وحشتناکی دارم که علمی را که ۶۰ سال عاشقانه دنبال کردهام، اکنون سیاستمدارانی تهدید میکنند که تقریباً هیچ چیز از ماهیت علم نمیدانند. آنها حتی ارزش عظیمی را که پژوهشهای بنیادی برای جامعه داشتهاند درک نمیکنند.
وی همچنین میگوید: شرکتهایی که از اقتصاد کل سود میبرند، به ندرت پژوهش زیادی انجام میدهند و وابسته به تحقیقات پایهای هستند که منجر به کشفیات ما و همکارانم شده است. اگر این روند متوقف شود، خود این شرکتها نیز احتمالاً عملکرد ضعیفی خواهند داشت یا ورشکسته میشوند.
بری باریش، برنده نوبل فیزیک ۲۰۱۷
بری باریش، برنده جایزه نوبل فیزیک ۲۰۱۷ برای کشف امواج گرانشی، درباره شکاف کامل بین کاخ سفید و دانشگاهها صحبت میکند و میگوید: کاهش بسیار زیاد حمایت مستقیم از LIGO، پروژه پژوهشی من و یکی از موفقترین برنامههای بنیاد ملی علوم آمریکا، پیشنهاد شده است.
وی میافزاید: شراکت سنتی با دانشگاهها، از جمله دانشگاه من، با کاهش شدید از ۶۰ درصد کمک هزینه به ۱۵ درصد تهدید میشود. این ترتیب از اوایل پس از جنگ جهانی دوم برقرار بوده است. بخش پژوهش آمریکا دههها از طریق این مدل موفق بوده و در بسیاری از حوزههای تحقیقاتی جهان را پیشتاز کرده و برترین دانشمندان را جذب کرده است. این شراکت در حال پایان است.
پیشبینی پایان یک عصر
باریش معتقد است آمریکا در حال مواجهه با پایان یک عصر است و میگوید: ما در دوره طلایی علم، هم در کشفهای بنیادی و هم در پیشرفت کاربردهای عملی، زندگی کردهایم. معتقدم این روند ادامه خواهد داشت، اما نه با رهبری آمریکا. چین و تا حدی اروپا به رهبران علم پایه و کاربردی تبدیل خواهند شد.
نگرانیهای دیگر
سیاستهای ترامپ برای حذف برنامههای برابری مانع دسترسی دانشآموزان کمدرآمد به آموزش باکیفیت و مشارکت در پژوهشهای علمی سطح بالا میشود. همچنین سیاستهای مهاجرتی دولت جدید، مسیر شغلی هزاران دانشجوی خارجی را که به آمریکا آمدهاند به خطر میاندازد.
هارولد وارموس، برنده نوبل پزشکی ۱۹۸۹ مینویسد: علاوه بر تأثیرات کوتاهمدت کاهش بودجه، اثرات طولانیمدت فاجعهبار بر دیدگاه مثبت پیشین نسبت به آمریکا بهعنوان مکانی برای آموزش و پژوهش علمی وجود دارد؛ ممکن است دههها طول بکشد تا این دیدگاه بازگردد.
امید به کنگره
اکثر نوبلیستها امیدوارند کنگره با کاهش بودجه مخالفت کند. بودجه پیشنهادی ترامپ برای ۲۰۲۶ در حال بررسی است و انتظار میرود برخی از کاهشهای عظیم اصلاح شود. کارل ویمان، استاد بازنشسته دانشگاه استنفورد و برنده نوبل فیزیک ۲۰۰۱، میگوید: اگر این بودجه تصویب شود، فاجعه خواهد بود. در گذشته، از جمله در دوره اول ریاستجمهوری ترامپ، کاهشهای عظیم برای علم پیشنهاد شد، اما کنگره موافقت نکرد. ممکن است دوباره همین اتفاق بیفتد.
نقش مهاجران در علم آمریکا
هافمن، فرانک و رابرتز تنها دانشمندان مهاجری نیستند که نوبل بردهاند. بر اساس دانشگاه جورج میسون، ۳۵ درصد از جوایز نوبل علمی آمریکا از سال ۱۹۰۱ به مهاجران تعلق گرفته است.
مطالعهای اخیر تخمین میزند حتی اگر کاهشهای پیشنهادی ترامپ به نسخهای کمتر اعمال شود، تولید ناخالص داخلی آمریکا در بلندمدت ۳/۸ درصد کاهش خواهد یافت؛ رقمی مشابه رکود ۲۰۰۹. مهمترین مؤسسات پژوهشی و ترویج سلامت با شدیدترین کاهشها از زمان جنگ جهانی دوم مواجهاند و هزاران نفر اخراج خواهند شد.
واکنش جامعه علمی آمریکا
جامعه علمی آمریکا با چندین بیانیه واکنش نشان داده که توسط صدها پژوهشگر امضا شده است، از جمله کسانی که در این مقاله مشارکت داشتند؛ اما به دلیل احتمال تلافی دولت ترامپ علیه آنها، تیمها یا مراکز پژوهشیشان، به ندرت افراد برجسته موضع علنی گرفتهاند.
انتهای پیام/
نظر شما