به گزارش خبرنگار بین‌الملل ایسکانیوز، در اکثر گزارشات ارائه شده در رسانه‌ها درخصوص گروگان‌گیری یا تخلفات دریایی، معمولا گفته می‌شود که کشتی مورد نظر با پرچم پاناما در حال حرکت بوده و بیش از یک قرن است که مالکان کشتی‌هایی که می‌خواهند برخی مقررات را دور بزنند، پرچم پاناما را انتخاب کرده‌اند. این مورد به خصوص در زمانی که کشوری مورد تحریم قرار می‌گیرد به کرات استفاده می‌شود. اما چرا پرچم پاناما در کشتی‌رانی تا این اندازه محبوبیت دارد؟

این کشور آمریکای مرکزی که 4.4 میلیون نفر جمعیت دارد، کشتی‌های ثبت شده به مراتب بیشتری نسبت به سایر ایالت‌ها دارد. طبق کنفرانس تجارت و توسعه سازمان ملل متحد، حدود 16 درصد از کشتی‌های تجاری جهان در سال 2023 با پرچم پاناما حرکت کردند که آن را به بزرگترین مرکز ثبت از نظر تعداد کشتی تبدیل کرد.

یکی از دلایل احتمالی مربوط به روند آسان ثبت کشتی است. پاناما دارای یک رجیستری باز است و هر شخص یا نهادی، صرف نظر از ملیت، واجد شرایط ثبت کشتی تحت پرچم پاناما است و تعداد کشتی‌های ثبت شده محدود نیست.

الکساندر پرولس -استاد حقوق بین‌الملل دریانوردی در دانشگاه هامبورگ- در مصاحبه‌ای در این ارتباط به دوچه وله می‌گوید: یک دلیل به قوانین سهل و راحت پاناما بازمی‌گردد. او معتقد است که این امر اجازه می‌دهد تا برخی از استانداردهای دستمزد و مقررات کشتیرانی دور زده شوند. در عین حال این مورد برای پاناما یک تجارت پرسود را ایجاد می‌کند.

پرولس گفت که این مشکل برای چندین دهه شناخته شده بود و با توجه به اصل حاکمیت پرچم در قوانین دریایی نمی‌توان آن را به راحتی حل کرد و تلاش‌های قبلی نیز برای اصلاح این مشکل شکست خورده است.

دلیل سوم محبوبیت پرچم پاناما نیز برمی‌گردد به رویه‌ای که از سال‌های جنگ جهانی رواج پیدا کرد. «پرچم زدن» و استفاده از پرچم پاناما رویه‌ای است که به پایان جنگ جهانی اول و دوران ممنوعیت برمی‌گردد، زمانی که مشروبات الکلی در کشتی‌های آمریکایی ممنوع بود، اما نه کشتی‌هایی با پرچم پاناما. طبق وبلاگ دانشگاه برمن، این عمل در دهه 1980 رونق گرفت و اکنون نیز کشورها بخاطر تسهیلات بیشتر از پرچم پاناما استفاده می‌کنند.

این امر با انتقاداتی مواجه شد و کشورهای اروپایی سعی کردند با باز کردن دفاتر ثبت اسناد دریایی که قرار بود شرایط بهتری را به مالکان کشتی ارائه دهند، با این روند مقابله کنند. ثبت فراساحلی یا وابستگی به این معنی است که کشتی‌ها در سرزمین‌هایی ثبت می‌شوند که اداره کل آن در اختیار یک ایالت مادر یا پرچم‌دار است، اما به طور کلی مقررات سخت‌تر و مالیات کمتری دارند.

همچنین کنوانسیون سازمان ملل متحد در مورد حقوق دریاها، یک معاهده چندجانبه که اغلب از آن به عنوان «قانون اساسی برای دریاها» یاد می‌شود، نیز تصریح می‌کند که باید یک «ارتباط واقعی» بین یک دولت و کشتی تحت پرچم آن وجود داشته باشد. با این حال، دادگاه بین‌المللی حقوق دریاها چندین سال پیش تصریح کرد که این معیار، حق دولت‌ها را برای اعطای پرچم خود به کشتی‌ها را محدود نمی‌کند.

انتهای پیام/