به گزراش خبرنگار گروه دانشگاه ایسکانیوز، سال ۱۴۰۵ فرصتی طلایی برای ورزش ایران است تا هم جایگاه مدالآوری خود را در سطح آسیا و جهان ارتقا دهد و هم پایههای ورزش کشور را تقویت کند. لایحه بودجه نشان میدهد که توجه ویژه به رشتههای مدالآور مانند کشتی، وزنهبرداری، تکواندو، کاراته و ووشو صورت گرفته و این حمایت کاملاً منطقی و ضروری است. اما در همان زمان، رشتههای پایه و مادر مانند دوومیدانی، شنا و ژیمناستیک با بودجهای بسیار اندک مواجهاند، وضعیتی که میتواند در بلندمدت استمرار موفقیتها را تهدید کند. این گزارش قصد دارد هم از این حمایت مدالآور دفاع کند و هم هشدار دهد که بدون توجه به پایهها، موفقیت امروز نمیتواند پایدار باشد.
لایحه بودجه ۱۴۰۵ ورزش ایران با اعدادی قابل توجه همراه است: وزارت ورزش و جوانان ۲۶۵۰۴ میلیارد تومان بودجه دارد که از این میزان ۱۱۵۲۹ میلیارد تومان برای هزینههای جاری و ۱۴۹۷۵ میلیارد تومان برای بودجه عمرانی در نظر گرفته شده است. این رقم نسبت به بودجه ۱۴۰۴ که حدود ۲۲۴۲۷ میلیارد تومان بود و بودجه ۱۴۰۳ که حدود ۱۵۱۳۱ میلیارد تومان بود نشان از رشد بسیار زیاد منابع ورزش در دو سال اخیر دارد، جهشی بیش از ۷۵ درصد نسبت به ۱۴۰۳ که اگر با استراتژی درست همراه شود، میتواند نقطه عطفی در مسیر توسعه ورزش کشور باشد.
در همین لایحه، ۴۰۰ میلیارد تومان برای فدراسیون کشتی تعیین شده و ۵۵۰ میلیارد تومان برای کمک به سایر فدراسیونها اختصاص یافته است. این تصمیم، با توجه به نقش برجسته کشتی در مدالآوری ایران، کاملاً منطقی و ضروری به نظر میرسد و میتواند پایهای محکم برای ادامه موفقیتهای این رشته باشد.
کشتی برای ایران نه فقط یک رشته، بلکه ستون اصلی مدالآوری است. در دهههای اخیر سهم کشتی از مدالهای آسیایی، جهانی و المپیک ایران بسیار بالا بوده است؛ بنابراین حمایت از این رشته با اختصاص ۴۰۰ میلیارد تومان در سال آینده کاملاً قابل توجیه است.
مدالآوری تصادفی نیست
ورزش جهانی نشان داده که کشورهایی که در جدول مدالآوری بالا قرار دارند، منابع خود را هدفمند در رشتههایی با بازدهی مدال بالا سرمایهگذاری میکنند. چین منابع قابل توجهی را در وزنهبرداری، ژیمناستیک و شنا صرف میکند، ژاپن روی شنا و جودو تمرکز دارد، و کره جنوبی در تکواندو و ورزشهای رزمی سرمایهگذاری میکند. این کشورها نشان دادهاند که ترکیب هوشمندانه مدالمحوری با توسعه ریشهها نتیجهای پایدار میدهد.
در ایران نیز رشتههایی مثل وزنهبرداری، تکواندو، کاراته، ووشو و کشتی سهم اصلی مدالهای بازیهای آسیایی را به خود اختصاص دادهاند؛ اما وقتی به اعداد بودجه نگاه کنیم، در مییابیم که حتی بسیاری از این رشتههای مدالآور هم با منابع محدود مواجهاند. در قانون بودجه ۱۴۰۴، برای رشتههای وزنهبرداری، تکواندو و کاراته بودجهای معادل حدود ۱۱۰ میلیارد تومان برای وزنهبرداری و حدود ۲۰ میلیارد تومان برای هر یک از تکواندو و کاراته در نظر گرفته شده بود که با هزینههای واقعی اردوها، مربیان بینالمللی و اعزامها همخوانی چندانی ندارد.
در بازیهای آسیایی هانگژو، رشتههای یادشده بخش عمده مدالهای ایران را به دست آوردند؛ اما اگر هدف ما ارتقای جایگاه در بازیهای آینده و المپیکهاست، نمیتوان از نقش رشتههای پایهای و مادر چشم پوشید. رشتههایی مانند دوومیدانی، شنا و ژیمناستیک نه فقط در توزیع بیشترین مدالهای رشتهای نقش دارند، بلکه پایههای مهارت و آمادگی جسمانی لازم برای سایر ورزشها را نیز شکل میدهند.
بی توجهی به رشتههای مادر، بلای جان ورزش ایران
در ورزش جهان، بسیاری از کشورها ابتدا روی این رشتههای پایه سرمایهگذاری میکنند تا استعدادها در سنین پایین رشد کنند، سپس به سراغ رشتههای تخصصیتر میروند. اما در ایران این رشتهها با بودجهای بسیار محدود اداره میشوند.
بودجه فدراسیون دوومیدانی در سال ۱۴۰۳ حدود ۹۵ میلیارد تومان بوده که در مقایسه با بودجه کل وزارت ورزش در همان سال — حدود ۱۵۱۳۱ میلیارد تومان — رقم بسیار اندکی محسوب میشود و نشان میدهد این رشته پایهای با منابع بسیار محدود اداره میشود. بودجه فدراسیون شنا، شیرجه و واترپلو نیز در سالهای اخیر در حد چند میلیارد تومان بوده، به گونهای که بودجه سال گذشته این فدراسیون حدود ۷ میلیارد تومان برآورد شده است، بودجهای که حتی برای اعزام دو تورنمنت بینالمللی کافی نیست. ژیمناستیک هم در سال گذشته بودجهای حدود ۵.۵ میلیارد تومان داشته و در سال جدید به حدود ۱۰ میلیارد تومان افزایش یافته است که هنوز بسیار کمتر از نیاز واقعی این رشته برای پوشش اعزامها، اردوها و توسعه قهرمانی است.
این اعداد وقتی در کنار رشد بیسابقه بودجه کل ورزش قرار میگیرند، واضحتر میشوند: وزارت ورزش در دو سال اخیر بودجه خود را از حدود ۱۵۱۳۱ میلیارد تومان در سال ۱۴۰۳ به ۲۲۴۲۷ میلیارد تومان در سال ۱۴۰۴ و سپس ۲۶۵۰۴ میلیارد تومان در سال ۱۴۰۵ رسانده است، اما تنها بخشی از این رشد عظیم به پایههای واقعی ورزش تخصیص یافته است؛ در حالی که بخش زیادی از منابع به رشتههای خاص مدالآور داده شده تا نتیجهگرا عمل کنند.
وقتی رشتههای مادر با بودجهای اندک اداره میشوند، تبعات آن فراتر از نتایج ورزشی است: این رشتهها پایههای توسعه ورزش کشور هستند. بدون توجه به آنها، حتی رشتههای مدالآور نیز در بلندمدت آسیبپذیر میشوند، چون این رشتهها پایههای آمادگی جسمانی و تکنیکی ورزشکاران را در سنین پایین شکل میدهند.
اگر کشتی یا وزنهبرداری امروز مدال میآورند، بخش زیادی از این موفقیت نتیجه سرمایهگذاریهای دیروز در زیرساختها، استعدادها و تمرینهای طولانیمدت است. اما دوومیدانی، شنا و ژیمناستیک هرگز فرصت چنین سرمایهگذاری فراگیر و بلندمدتی را نداشتهاند. بیتوجهی به این پایهها یعنی قطع کردن جایگاهی که برای موفقیتهای آینده بسیار حیاتی است.
حمایت از رشتههای مدالآور مثل کشتی، تکواندو، وزنهبرداری، کاراته و ووشو باید ادامه یابد و حتی تقویت شود؛ زیرا این رشتهها در دو دهه اخیر سهم عمدهای از افتخارآفرینی ایران را به خود اختصاص دادهاند. اما این حمایت زمانی معنا پیدا میکند که همزمان به رشتههای مادر نیز توجه جدی شود و بودجه قابل توجهی به آنها اختصاص یابد تا امکان برنامهریزی چندساله، اعزامهای منظم، و جذب استعدادهای جوان فراهم شود. مدالهای پایدار محصول یک سیستم توسعهیافته ورزشی هستند، نه تصمیمهای مقطعی. اگر ریشهها ضعیف شوند، حتی قدرتمندترین بخشها هم نمیتوانند پایدار بمانند
خبرنگار: کوشا ساسانیان
انتهای پیام/
نظر شما