به گزارش خبرنگار علم و فناوری ایسکانیوز؛ چند دهه پیش مدارس و دانشگاه‌ها پر از فلاپی دیسک، پروژکتورهای سقفی و دستگاه پخش نوار کاست یا نوار ویدئو بود. اما از آنجا که دنیای فناوری با سرعت بسیار بالایی در حال تغییر و پیشرفت است، دانش‌آموزان و کودکان امروزی هیچ حسی به این ماشین‌های محبوب ندارند.

در نظرسنجی جدید گروهی از کودکان ۱۰ ساله سعی می‌کنند ابزار روزمره دهه ۱۹۹۰ را شناسایی کنند، اما اکثرا ناموفقند. مثلا فکر می‌کردند که نوار کاست یک باتری است یا فلاپی دیسک، ماشین حساب است. بعضی‌ از آنها نیز سعی کردند که با گفتن «هی گوگل» به جعبه پروژکتور سعی داشتند که آن را فعال کنند.

یک مرکز آموزش در لندن این آزمایش را برگزار کرد و چهار دستگاه را به کودکان ۱۰ ساله نشان داد؛ فلاپی دیسک، نوار کاست،‌ پروژکتور آموزشی یا اورهد و دستگاه رادیو-کاست. جالب است بدانید که ۶۸ درصد از کودکان نتوانستند پروژکتور آموزشی را تشخیص دهند و ۶۱ درصد نیز نمی‌دانستند که فلاپی دیسک چیست. فقط یک دختر زیرک حدس خوبی زد: آیا این یک دیسک است. فکر می‌کنم آن را در کامپیوتر قرار می‌دهند تا چیزی را نشان دهد.

«آماندیپ سانگهرا»، رئیس بخش ریاضیات و زبان انگلیسی مرکز «اکسپلور لرنینگ»، می‌گوید: دیدن اینکه فناوری داخل کلاس درس چقدر سریع تکامل می‌یابد و ابزار جدید جای آن را می‌گیرد، قابل توجه است. به طوری که وسایل ضروری و روزمره والدین تنها پس از گذشت دو یا سه دهه به یادگاری‌های اسرارآمیز برای فرزندانشان تبدیل شده است.

متخصصان نگاهی دقیق‌تر به ماشین‌هایی انداخته‌اند که بچه‌های امروزی را گیج می‌کنند و در عین حال خاطرات خوشی را در نسل‌های قدیمی‌تر ایجاد می‌کنند:

فلاپی دیسک

فلاپی دیسک یک دایره انعطاف‌پذیر از پلاستیک - قسمت فلاپی - است که با یک ماده مغناطیسی پوشانده شده و در یک جعبه پلاستیکی مربع سخت محصور شده است. داده‌ها روی سطح دیسک مغناطیسی در مسیرهای متحدالمرکز چیده می‌شوند. هنگامی که در درایو فلاپی دیسک کامپیوتر قرار می‌گیرد، یک درب کشویی فلزی باز می‌شود تا دایره مغناطیسی داخلی برای خواندن داده‌ها در معرض دید قرار گیرد.

فلاپی دیسک‌ها زمانی فرمت‌ترجیحی برای ذخیره فایل‌ها و انتقال آنها بین کامپیوتر بودند، ولی در نهایت توسط USB و درایوهای فلش منسوخ شدند. ژاپن اخیراً با لغو تمام مقررات حاکم بر استفاده از دستگاه، فلاپی دیسک را از بین برد. علیرغم اینکه ژاپن در سخت‌افزار در جهان پیشتاز است، هنوز به طرز شگفت‌انگیزی شهروندان خود را ملزم می‌کند که اسناد ذخیره شده روی فلاپی دیسک را از طریق پست ارسال کنند.

پروژکتور آموزشی

یکی از ابزاری که در کلاس‌های درس دهه ۱۹۹۰ وجود داشت، پروژکتور آموزشی بود که بسیار دوست‌داشتنی بود و از نور برای نمایش تصویر بزرگ‌شده روی صفحه نمایش خالی استفاده می‌کرد.

این دستگاه از جعبه‌ای بزرگ تشکیل شده که لامپی بسیار قوی و پنکه‌ای برای خنک کردن لامپ در آن قرار گرفته است. روی جعبه یک عدسی فرنل بزرگ قرار گرفته که پرتوهای نور را هم‌راستا می‌کند. بالای جعبه، روی یک بازوی بلند، آینه و عدسی‌ای قرار دارد که نور را کانونی می‌کند و مسیر آن را رو به جلو تغییر می‌دهد. صفحات طلقی شفاف نیز برای نمایش متن روی عدسی وجود دارد.

مادر و پدرها یادشان می‌آید که گاهی اوقات معلمان خسته در کلاس درس ورق‌هایی را پشت پروژکتور قرار می‌دادند و تنها با ضربه زدن به بازوی بلند مطالب درسی را برای دانش‌آموزان روی تخته سیاه به نمایش می‌گذاشتند.

پروژکتورهای آموزشی در دهه‌های ۲۰۰۰ و ۲۰۱۰ تا حد زیادی از کلاس‌های درس کنار گذاشته شدند و با ارائه‌های پاور پوینت و تخته‌های سفید صفحه لمسی عظیم جایگزین شدند.

کاست

در طول دهه ۱۹۹۰، مدارس عمدتاً از نوارهای کاست برای پخش صدای دانش‌آموزانشان استفاده می‌کردند - چه سؤالات امتحانی بود چه سرود.

نوار کاست کمی شبیه یک فلاپی دیسک بود با یک پوسته پلاستیکی مستطیلی است که دو قرقره چرخان را با نواری که دور آنها پیچیده شده است، احاطه کرده بود. نوار کاست دارای یک پوشش مغناطیسی است که برای رمزگذاری سیگنال صوتی استفاده می‌شود.

هنگامی که نوار در دستگاه پخش نوار کاست قرار می‌گیرد، برای پخش صدا از روی یک سر الکترومغناطیسی روی دستگاه پخش نوار کاست عبور می‌کند.

پس از شکوفایی در دهه‌های ۱۹۷۰ و ۱۹۸۰، محبوبیت این قالب در دهه ۱۹۹۰ کاهش یافت، زیرا مردم به جای آن سی‌دی را انتخاب کردند. با این حال، کاست‌ها برای علاقه‌مندان به موسیقی بازمی‌گردند و بسیاری از شرکت‌های ضبط این قالب را به عنوان جایگزینی برای وینیل و سی‌دی ارائه می‌کنند.

دستگاه رادیو -کاست

دستگاه رادیو کاست قابل حمل - که زمانی وسیله‌ای ضروری برای مدارس و نوجوانان بود - یک پخش کننده نوار کاست و بعدها یک دستگاه پخش سی‌دی و یک رادیو راترکیب می‌کرد. صدا از ۲ بلندگو با اندازه مناسب بیرون می‌آمد و کل دستگاه به اندازه‌ای قابل حمل بود که صاحبان آنها می‌توانستند روی شانه حمل کنند.

دستگاه رادیو کاست اولیه در دهه‌های ۱۹۷۰ و ۱۹۸۰ فقط دستگاه‌های کاست و رادیو داشتند، در حالی که افزودن دستگاه پخش سی‌دی در دهه ۱۹۹۰ بسیار رایج شد. اما از آن زمان، موسیقی قابل حمل به لطف اختراع گوشی‌های هوشمند به اندازه یک دست کوچک شد. در همین حال پخش‌کننده‌های موسیقی در خانه معمولاً بلندگوهای هوشمندی مانند آمازون و گوگل هستند که با صدای کاربر فعال می‌شوند.

دستگاه فکس

دستگاه فکس تا دهه ۲۰۰۰ یک ویژگی مهم در دفاتر و حتی خانه‌ها به شمار می‌رفت. دستگاه‌های فکس به این صورت کار می‌کنند که به کاربران اجازه می‌دهند تا با استفاده از یک خط تلفن، یک کپی دقیق (یک فکس) از یک صفحه متن یا تصاویر را برای گیرنده ارسال کنند.

آنها برای معاملات با پول کلان با ضرب‌الاجل‌های محدود، مانند فروش خانه یا نقل و انتقالات فوتبال، محبوب بودند، زیرا امکان تبادل سریع قراردادها را فراهم می‌کردند.

اما ظهور پیام‌های دیجیتال از طریق تلفن‌ها و لپ‌تاپ‌ها باعث شد که دستگاه فکس کمتر برای مشاغل و افراد مفید باشد، بنابراین ممکن است عملکرد چشمگیر آن در نهایت به پایان برسد.

سی‌دی پلیر قابل حمل

اگرچه سی‌دی‌ها احیا نمی‌شوند، اما هنوز به طور گسترده فروخته و خریداری می‌شوند. با این حال، به نظر می‌رسد که دستگاه پخش سی‌دی قابل حمل از بین رفته است و علیرغم اینکه به راحتی می‌تواند در یک کیف یا جیب شل جا شود، به یک مورد نادر تبدیل شده است.

تکثیر گوشی‌های هوشمند و برنامه‌هایی که کتابخانه جامعی از آهنگ‌ها را ارائه می‌دهند ممکن است مقصر این موضوع باشد.

«کریس بیر»، تحلیلگر روند فناوری، گفت: پخش‌کننده‌های سی‌دی هنوز جایگاه خود را در میان مصرف‌کنندگان مسن‌تر و نوستالژیک‌ها دارند، اما آزادی استریم دیجیتال به این معنی است که مردم می‌توانند آهنگی متناسب با خلق و خوی خود پیدا کنند.

VHS

VHS یا سیستم ویدئوی خانگی مطمئناً یکی از محبوب‌ترین محصولات دهه ۱۹۹۰ بود و فرمت غالب برای تماشای فیلم و برنامه‌های تلویزیونی قبل از ظهور سی‌دی، بلو-ری و استریم به شمار می‌رفت. VHS از نوار مغناطیسی درست مانند کاست صوتی استفاده می‌کرد، اگرچه کاست VHS بسیار بزرگ‌تر و پرحجم‌تر بود. این سیستم توسط شرکت ژاپنی JVC توسعه داده شد و پس از معرفی مصرف کننده آن در سپتامبر 1976، انقلابی در سرگرمی‌های خانگی ایجاد کرد.

اگرچه رقیب اصلی آن «بتامکس» سونی بود، اما شرکت‌های دیگری مانند فیلیپس، MCA و RCA نیز سیستم‌های نوار و دیسک تولید کردند که نتوانستند بازار را به دست آورند.

VHS سرانجام در جنگ فرمت پیروز شد؛ اگرچه در نهایت در مقابل دیسک‌های دیجیتال شکست خورد.

پیجر

تصور دوره‌ای که واتس‌اپ برای ارسال و دریافت پیام‌های متنی و صوتی مورد استفاده قرار نمی‌گرفت، دشوار است، اما پیجر در این زمینه بسیار پیشگام بود. این دستگاه مخابراتی بی‌سیم که به عنوان زنگ یا بیپر نیز شناخته می‌شود، هنگام دریافت پیام‌هایی از دیگران، بوق یا لرزش می‌دهد.

صفحه‌ای روی صفحه پیجر پیام‌های الفبایی عددی مانند شماره تلفنی را نشان می‌دهد که فرد حامل دستگاه می‌تواند با آن تماس بگیرد.

پیجرهای یک طرفه فقط پیام‌ها را دریافت می‌کنند، در حالی که پیجرهای پاسخ و پیجرهای ۲ طرفه نیز پیام‌ها را با استفاده از فرستنده داخلی تأیید می‌کنند و به آنها پاسخ می‌دهند.

انتهای پیام/